Potęgo przemijania

[Julka]

Potęgo przemijania

Krzyk minionego czasu, niezniszczalna puenta.
Nie zamieni się w nicość w postronnych osądzie.
Miejsce gdzie się zdarzyło wieczność zapamięta,
ale nikt inny do niej klucza nie posiądzie.

Stworzyć wehikuł czasu, dotrzeć tam gdzie ślady,
stopy znaczyły męką na drodze skalistej.
Zawrócić i uniknąć złudnej maskarady,
wyrzucić w kosz nonsensem zapisaną listę .

Potęgo przemijania! Któż ciebie pokona.
Zawisła ręka w próżni, gdy chciałam ci wydrzeć
to co mi pochłonęłaś, co ceniłam ponad.
Za słabe mam ramiona, by łeb urwać Hydrze.

Niepojęte ogarnąć, zrozumieć bezwzględne,
potrafić zapominać, lub myśli oszukać.
Zaprzeczyć samej sobie? Jak ten szczyt zdobędę,
gdzie mądrości życiowej spuentowana sztuka.

[jaga]

Zaprzeczyć samej sobie? Jak ten szczyt zdobędę,
gdzie mądrości życiowej spuentowana sztuka. - właśnie tak