Wybacz, choćby nad grobem

[Sede Vacante]

Tyle miłości
bezkresnej
ile nigdy nie zdołam
ciepła
ile chłodu w serce
spokoju
ile gniewu od progu
każdego pustego dnia

w wiklinowym koszu mieszczącym trzy galaktyki
wszystkiego

czego nie daję

[Gloinnen]

Tyle miłości
bezkresnej
ile nigdy nie zdołam
ciepła
ile chłodu w serce
spokoju
ile gniewu od progu
każdego pustego dnia

w wiklinowym koszu mieszczącym trzy galaktyki
wszystkiego

czego nie daję

"tyle bezkresnej miłości
ile nigdy nie zdołam

ile gniewu od progu
każdego pustego dnia

w wiklinowym koszu
mieszczącym trzy galaktyki

ciepła

wszystkiego
czego nie daję"

Dla mnie tak.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

aaa, wybacz, tym razem pozostawię. Zbyt osobiste, każde słowo to czyn, gest, sytuacja, wszystko musi pozostać. Taka spowiedź mała przed sobą.
Także sytuacja wyjątkowa, a tez za każdym słowem coś się kryje, nie chcę nic wyrzucać.
Ale dziękuję za poświęcenie uwagi.

[Gloinnen]

Zawsze istnieje rozdźwięk pomiędzy tym, co ważne dla Autora, a tym, co korzystne dla wiersza... Pozostaje kwestią osobistej oceny, czy utwór ma być właśnie "spowiedzią" - czy tekstem literackim.
Niczego nie narzucam, szanuję autorskie decyzje.

Glo.

[P.A.R.]

Zawsze istnieje rozdźwięk pomiędzy tym, co ważne dla Autora, a tym, co korzystne dla wiersza...

a Ty to po prostu wiesz Glo...
super

[semiramida]

Bardzo mi się podoba. Nasze codzienne rozdarcia, zmagania, klęski, tęsknoty, zwątpienia, przebłyski. I można tak dalej i dalej:))) semi.

[SamoZuo]

Piękny wiersz.

Pozdrawiam

[iskierka]

Bardzo mi się podoba ten wiersz