Omnis qui se exaltat

[Gloinnen]

Kochać i tracić jest tak łatwo (...)
(J. Kondratowicz, z piosenki R. Rynkowskiego)



I.

...humiliabitur. Niedokończona kolej rzeczy
obraca żarna. Cienie szarpią za włosy. Tak musi być.
I ani słowa więcej. Ponad te, które padły
jak czarcie nasienie. Spuśćcie kraty,
przynieście garotę.

Za ciosem w ścieżki zawieszone między
nocą a ustami. Tam mnie powiedzie
przetrącona myśl. Na złamanie karku
i obietnicy. Gdybym tylko umiała
zatrzymać nurt rzeki, nieubłaganie
sączący się przez sznyty
w bezdech.

Cudzym rękom powierzam
cały czas przyszły, biały piasek
na brzegu.

Wypełnijcie wedle uznania.

Czy jest jeszcze droga powrotna?



II.

Znikający punkt. Panta rhei, łzy, krew,
niech uwolnią. Choćby miało potem
zabraknąć czasu i ciała.



III.

Czy jest jeszcze droga powrotna?

Zostanę fulgurytem pod stopami. Trafiona,
precyzyjnie stopiona w niemy okruch.
Niech ciemność przeszywa bez końca
zakazaną czułość.

Dla przykładu

ciśnięta na drugą stronę.
Gdzie miejsce moje.



____________________
Glo.