wielka szara woda

[coobus]

odpłynęłaś w zadumie
w okno zapatrzona
pod żaglem wypełnionym wciąż słabnącą wolą
a w oczach wielka woda gniewem wypełniona
morze martwe do granic nasączone solą

za oknem słodkie pyłki kwitnących topoli
deszcz figlarnie na liściach rytm życia wybija
a tutaj chora cisza
cisza która boli
a tutaj chora pustka
pustka co zabija

za oknem śpiewa pijak
czyjeś dzieci płaczą
na chodniku kałuże w górze ptasi taniec
a tu chore czekanie nie wiadomo na co
wciąż jeszcze niby życie
a już umieranie

za oknem
za tym oknem skutym białą ramą
są inne oceany kuszące urodą
niby bliskie a przecież odgrodzone tamą
szybami oddzielone
wielką szarą wodą

kiedyś jeszcze odpłyniesz pod bryzą tęczową
pod żaglem wypełnionym szczęściem i spełnieniem
pod słońcem uśmiechniętym wysoko nad głową
na innym oceanie
ku świeżym marzeniom

[Nicol]

Dałam się ponieść tej wodzie spiętrzonej w Twoich wersach Coobi ... a ostatnia zwroteczka prowadzi mnie na giętkim rzemyku ...

[Leon Gutner]

Mlaskam sobie z zachwytem i myślę czy aby przypadkiem Coob nie uprzedziłeś - aś poetyki Leo której poszukiwał od dawna ?
Trafiasz idealnie w moje upodobania - najbardziej tematami i sposobem zestawiania słów i myśli przy wypisywaniu .
Podziwiam już któryś z kolei twój wiersz .
Znakomite to jest .

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

Znakomite to jest .

Podpisuję się pod tym komentarzem.
Ten wiersz to echo moich własnych doświadczeń i refleksji. Ujęty w bardzo ciekawą formę - choć pewnie zwolennicy regularnych czterowersowych zwrotek będą zgrzytać zębami.

Niektóre rymy... ale Ty wiesz które... i o co biega...
Całość oczywiście utrzymana w konwencji piosenki. Doskonale się czyta. I wzrusza przy okazji.

Miałam ogromną przyjemność z czytania.

Pozdrawiam,


Glo.

[atoja]

Z pełnią podziwu,że tak można pisać o labiryntach uczuć...

[coobus]

Glo: wiem które rymy i wiem o co biega. Wyciągam tu często swoje wcześniejsze wiersze a wszystkie skażone tymi samymi nawykami i skazami spontaniczności. Znam te błędy, a jednak chcę by te strofy takie już zostały, inaczej coś w nich zabiję. Kwestia wyboru. Oswajam temat tańczenia na linie jaką jest wyczucie przyjaznego banału, do którego dostałem kiedyś od Was legitymację, nad nowymi pracuję od czasu gdy znalazłem ciepły kącik na ósmym piętrze. Tak być może wygląda właśnie dojrzewanie kogoś, kto ma już siwe włosy.

Dziękuję WSZYSTKIM, dostałem znowu wiatr pod skrzydła (czytaj: skrzydełka)

[Julka]

coobus

Już Ci pisałam, że zachwycam się Twoimi wierszami!

I nie ma tu nic do rzeczy układ wersów, liczy się treść, rytmika i ta cała reszta.
Jak też nieprawdą jest, że zwolennicy regularnych strof itd. - do jakich należy alegoria.
Nawet taki regularny wiersz, wystarczy Wordowi pozwolić rozrzucić po swojemu,
czego już próbowałam na TRUMLU i wyjdzie rytmiczny, chociaż w innej szacie wiersz,
co można zrobić z każdym moim wierszem.

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

...będę tym oceanem, który cię przygarnie,
i od fali do fali przeniesie łagodnie
a rozgwieżdżonym niebem zastapi to - czarne,
wszelkie rafy oddali, nim w głębinie spoczniesz...


Pozdrawiam, Coob, ciepło...
Ewa

[semiramida]

Ból istnienia opisany tak przenikliwie, że niepokój pozostaje na długo po przeczytaniu:))) Biję brawo i kłaniam się niziutko:))) semi.

[skaranie boskie]

To jeden z lepszych wierszy na tym portalu.
Właściwie to z przyjemnością czytuję wszystkie twoje wiersze, ten jednak zapadł mi jakoś wyjątkowo.
Rozwijaj więc dalej te skrzydełka, idę włączyć jakąś wichurę.