silent village (last song)

[Gloinnen]

Silent village (last song)

Z dedykacją dla M.

I.
Wieczór skacze zza winkla do gardła,
jęczą gwiazdy - srebrzyste klaksony.
W mrok odchodzą aktorzy wędrowni,
gdy nad miastem umilkły już brawa.

Śpią fantomy zamknięte w walizkach,
twarz wykrzywia pijany arlekin.
Skrzypi ciemność; to koniec komedii,
tylko pusty plac wrzawę wspomina.

II.
Czyżby spektakl się zaczął od nowa?
Cienie klonów - ruchome atrapy,
między nimi dziewczyna w rozpaczy
chyli głowę - jak marna aktorka.

Klęka cicho przy wyschłej fontannie,
płynnym szkłem noc ją z wolna oślepia;
trupę widm wsysa głodna aleja.
Nie po drodze ci z nami. Zostajesz.

III.
Z rozdartego podbrzusza latarni
blask popłynął skostniałą ulicą,
niczym nagłe wołanie o litość.
Wicher gniewem napisał ciąg dalszy.

Kiedy rankiem gwar miasto wypełni,
spojrzyj na dno fontanny; wśród pęknięć
w poszarzałym marmurze - dostrzeżesz
kilka kropel krzepnącej czerwieni.



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

Wrócę tu niebawem, bo wiersz wydaje się dobry, aczkolwiek najpierw muszę sobie kupić słownik, żeby zrozumieć tytuł.

Póki co proponuję bo dziś mam trochę zamroczoną głowę.

[atoja]

Zatrzymuje Glo
Chociaż w tytule cicha wioska mnie kojarzy się z
miastem nocą, może widmowym ... to magiczny spektakl , iluzoryczny teatr uczuć.
Takie lubię...

[Zola111]

Wszystko w metaforze, rymy w strofce okalającej, przybliżone. Wszystko w teatrze cieni. I bravo!

Nie wiem do końca: czy to plon wieczornego spaceru po cmentarzu, czy nocnej wyprawy uliczkami zabytkowego miasta. I nie jest mi ta wiedza do niczego potrzebna, bo czytam tu "tajemnicę". I to jest fascynujące.
Piękne. Szczególnie mnie urzeka pomysł podwójnego życia trupy teatralnej. Niby wszystko już było, a jednak... Tajemnica pękniętej fontanny zostanie na zawsze tajemnicą.

Rozdźwięk stylistyczny "winkla" i wysokiego słownictwa w następnych strofach także jest dobrym pomysłem. Oczywiście - inwersja jest fuj, i będę to powtarzać nawet w odniesieniu do własnych (wcześniejszych) tekstów.

Zauroczona

pozdrawiam,

[Leon Gutner]

Skoro to song Leo pośpiewał .
Ale czy ostatni ?
Już - zdaje się - kilka podobnych pieśni wyszło spod twojego biura .

Z ciekawością L.G.

[Gloinnen]

Skaranie, w takim razie poczekam, aż Ci się rozjaśni w głowie...


Atoja, dzięki. Pierwotnie wiersz miał inny tytuł, który jednak za bardzo wskazywał na kontekst i konkretne detale, dlatego zmieniłam go, a ten rzeczywiście jest trochę mylący. Pomyślę jeszcze.

Zola111, dziękuję.

Też tępię inwersje. Kiedyś bezlitośnie, dziś czasami przymykam oko, bo wszystko zależy - jak w przypadku każdego środka poetyckiego - od umiejętnego zastosowania i od tego, jak całość brzmi. Są inwersje nieudane, kaleczące strofę, wymuszone. Są też takie, które tworzą pewną melodię w wierszu, ale całość czyta się płynnie, lekko, bez zgrzytów...
Mówię to teraz niekoniecznie dlatego, że sama je wykorzystałam we własnym tekście. Po prostu wydaje mi się, że wszystko jest kwestią właściwego użycia.
<Glo broni inwersji! nie do wiary!>

Leo, dla peelki z mojego wiersza jest to na pewno ostatni song.



Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

Niekoniecznie .

A chóry anielskie ?
Sam nie wierzę że to napisałem .

Pozdrawiam L.G.

[Gloinnen]

A chóry anielskie ?

Skąd wiesz, Leo, że anielskie?
A jeżeli ją diabli wzięli?

[Leon Gutner]

Skąd wiesz, Leo, że anielskie?
A jeżeli ją diabli wzięli?

Pewnie że nie wiem .
Teoretyzuję tylko co i tak w moim przypadku jest ciekawostką - zwłaszcza w temacie nieba .
Ale jak ją diabli wzięli - to może być faktycznie last song . Przynajmniej z tych wesołych .

Z ukłonem L.G.

[skaranie boskie]

Dobre jest!
Mocne.
Zwłaszcza to:

Z dedykacją dla M.

No i jeszcze kilka innych wersów mi się podoba.
Mogę je nawet wymienić. Podobają mi się wersy od 1 do 24, a w szczególności pierwszy, drugi, dwadzieścia następnych, przedostatni i ostatni.