Puste dłonie

[Julka]

Puste dłonie

Ten się oszukać łatwo może,
kto jest zbyt pewny, że coś trzyma.
Otwiera dłonie – nie daj Boże –
gdy oprócz pustki nic w nich nie ma.

Lecz nie uwierzy w prawdę nagą;
to czego nie ma ściśnie po nic,
bo nie chce zmierzyć się z odwagą,
żeby coś z tego nie uronić.

Nie chce zrozumieć dyskrepancji
wartości słowa – twoje – moje.
Wizja z przeszłości w sercu tańczy
i o nic toczy ciężkie boje.

Bojąc się ze snu przebudzenia,
w obydwu rękach trzyma złudę.
Nie dotykają go zwątpienia,
co tak naprawdę taszczy z trudem.

A kiedy przyjdzie taka chwila,
że się z letargu nagle zbudzi,
wypuści pustkę jak motyla –
mając nadzieję w jakimś cudzie.

Otwarte będzie trzymać dłonie,
pewny, że kiedyś do nich wleci.
Zacznie zbłąkaną iskrę gonić,
by lada podmuch ją rozniecił.

[Sokratex]

Wiersz suma summarum świetny, bo temat niemotylkowokwiatkowo niebanalny.
Jedyne, co mógłbym mu właściwie naprawdę poważnego zarzucić,
to nieco schematyczne podejście do tematu? (znak zapytania, bo to moje - indywidualne wątpliwości i odczucia ).
Vide utarte rekwizyty*: letarg, motyl, iskra... et cetera,
a zwłaszcza - monotonny, utrzymany w zeszłowiecznej, wczesnointernetowej (już!) modzie rytm.
Sugestia:

• • *Skowronek
    
    Ten co mówi, że zna prawdę, jest pomyłką - różą w grobie:
    prędzej słonia zgubi w trawie, niż uczucie znajdzie w sobie.
    
    Innych czepia się o słowa, zabiłby za nie swój temat:
    ideałem jest niemowa... kiwa głową wśród milczenia.
    
    - Upierdliwym mu skowronek, bo gdy pogrzeb, dziób rozdziera:
    chwali piękny nowy dzionek, a tu smutno, jak cholera!
    
    Więc skowronka wciąż poucza, że mu nie wypada śpiewać,
    lecz ten dziobem znów dokucza i w dodatku... trata - z
    
    • • • • • d
              r
              z
              e
              w
              a
              .
              .
              .
    
    
    
    Aż, na koniec, słonia w trawie
    znalazł wreszcie nasz niemowa
    i zrobiło się ciekawie:
    jak go teraz schwyci w słowa?
    
    
    
    
    
    

[Leon Gutner]

Leo zastrzeżeń nie zgłasza i miał sporą przyjemność z odczytu

Z ukłonem L.G.

[skaranie boskie]

Leo zastrzeżeń nie zgłasza i miał sporą przyjemność z odczytu

Podobnie, jak filetowe skaranie.
Znam twoje pisanie, Alegorio, dlatego nie wnikam w niuanse, zasygnalizowane przez Sokratexa, choć one zapewne słuszne. Dla mnie wiersz utrzymany w twojej - chyba niepowtarzalnej - poetyce. Takim chcę go czytać, pomimo mankamentów.

[Julka]

Sokratex

No na pewno masz rację, jak nawet nadmienił skaranie.
Ale jak widzisz, to właśnie jest różnorodność pisania wierszy,
które na pewno nie przynosi szkody tej Pięknej Pani Poezji.
Wszak im bardziej kolorowo ją ubierzemy, tym piękniej będzie wyglądała.
Moda nie zawsze idzie w parze z korzystnym wyglądem.
Dlatego ja się nie przejmuję tym, że piszę po zeszłowiecznej modzie,
bo z tego co wiem, nie z portali, ale z życia wokół siebie, ta moda ma wielu czytelników.

Żyjmy sobie zatem w zgodzie.
Ty po modzie, ja w urodzie.

Dziękuję za komentarz,tym bardziej, że nie jest mdły

Dodano -- 01 sie 2012, 23:14 --

Leo

Dziękuję za miły komentarz.
Tak to właściwie jest -
nie to co piękne, ale to co się komu podoba.

skaranie

Każdy ma jakiś swój styl.
Na portalach często mi pisali, że ja mam właśnie
taki styl, który nie jest sztuczną pozą,
ale prosty, czytelny, i tak już zostanie do końca moich dni.
A, że ostatnio, nie mam aspiracji do żadnego podium,
to się nie przejmuję niską poczytnością moich wierszyków.

Dziękuję że je czytasz

[Nicol]

"Podobnie, jak filetowe skaranie" filet ze skarania ..straszszne
Ale co racja to racja ... Że czyta się .. Oj czyta

[jacek placek]

Piękny i mądry wiersz alegoria.

[Julka]

Nicol

fioletowe, o rany zrobiłaś filet ze skarania,
zamiast z mojego wiersza

Dziękuję bardzo za komentarz

[P.A.R.]

Piękny i mądry wiersz alegoria.

niech Ci wskazówką będzie i drogowskazem...

[Julka]

Jacek

Dziękuję

PAR

Ależ Ty jesteś małomówny

Porażka ma być mi drogowskazem?
To nieźle mi życzysz.
Pozdrawiam