Wolnym człowiekiem

[Julka]

Wolnym człowiekiem

Kiedy polnymi idę dróżkami,
zabraniam myślom niewierność wciskać.
Podziwiam kwiaty, ślimaka, kamień,
i myślę, skąd się wzięło to wszystko.

Stara czereśnia w białej sukience
w porannej rosie skąpana cała,
zwiesza ku ziemi zmęczone ręce,
przy brzęku pszczółek śni ociężała.

Wśród wzgórz się snuje wstęga szeroka,
zwiastuje przyjście albo odejście
i choć nie widać nigdzie proroka,
troska o jutro zjawia się częściej.

W mętnym potoku ryba nie płynie,
śmieci unosi leniwa rzeka,
choć wiosna sieje kwiaty w dolinie,
nikt nie wie, jaka przyszłość je czeka.

A ziemia walczy – milcząc jak skała,
wydaje kwiaty, gdzie beton sterczy,
jakby ratunku Boga wołała.
O Panie – zmień znak czasu bluźnierczy.

[Gloinnen]

zabraniam myślom niewierność wciskać.

A dlaczego niewierność?

przy brzęku pszczółek śni ociężała.

"o brzęku pszczółek śni ociężała"
albo
"przy brzęku pszczółek śpi ociężała"

jakby ratunku Boga wołała.

Zbyt karkołomna składnia.

O Panie – zmień znak czasu bluźnierczy.

Pointa ni przypiął ni przyłatał
I czemu - "bluźnierczy"??? Jak to mogłabyś rozwinąć w kontekście wiersza? Czy masz na myśli ten beton?

Odnoszę wrażenie, że niektóre określenia nie do końca przemyślane.
Ale mogę się, oczywiście, mylić.

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

Bardzo ładna tradycyjna forma i nie mniej ładny temat.
Wszystko płynie oswaja wyobraźnię i sprawia przyjemność przy czytaniu.
Świetnie Alegorio.

Z uszanowaniem L.G

[Julka]

Glo

Odpowiem na Twoje wątpliwości:

zabraniam myślom niewierność wciskać:

niewierność wciskać, czyli mojemu myśleniu,
że Bóg nie stworzył świata i tego całego piękna natury.

Przy brzęku pszczółek śni ociężała:

idąc koło starej kwitnącej czereśni,
słyszałam usypiające brzęczenie pszczół na jej kwiatach,
takie nasunęło mi się porównanie.

Jakby ratunku Boga wołała:

Idąc obok zamurowanego brzegu rzeki,
gdzie kwiaty przebijały się przez szczeliny, między betonem,
ziemia może woła ratunku do Boga, tylko my tego nie słyszymy.

O Panie - zmień znak czasu bluźnierczy:

Bo niektóre posunięcia wobec natury, są bluźnierstwem wobec Stwórcy natury.

Nic tu nie jest nieprzemyślane.
Po prostu Ty inaczej widzisz to, co ja widzę właśnie tak.
Gdybym zapisała inaczej moje naoczne wiedzenie,
nie byłabym wierna sobie, i to już byłby wiersz pod publikę.
Ale każdy ma prawo nie zgodzić się ze mną , skoro widzi to inaczej.

Dzięki za poświęcony czas

Leo

Cieszę się że Ci się podoba.

Serdeczne dzięki.

[Gloinnen]

Bo niektóre posunięcia wobec natury, są bluźnierstwem wobec Stwórcy natury.

No tak, ale w takim razie cała ludzka cywilizacja musiałaby upaść, bo jest przeciwko naturze.
Czy to masz na myśli?
Tutaj już oczywiście dyskutujemy nie o samym warsztacie wiersza, tylko o jego przesłaniu.
Myślę jednak, że to dość tendencyjne pisanie, a zastosowanie określenia "bluźnierstwo" jest nadużyciem. Prędzej "barbarzyństwo".

Dlatego się "przyczepiłam". Ale ze mnie pedantka słowa, więc wybacz...


Glo.

[Ewa Włodek]

przesłanie wiersza - owszem, owszem, też podzielam pogląd, że coraz bardziej zaczytnamy nadużywać naszej hmmm, "nadrzędnej" roli wobec natury i działamy przeciwko niej, zamiast starać się zachowac równowagę...

Pozdrawiam, Alegorio, serdecznie...
Ewa

[Stepanian]

Ciekawy wiersz. Zaangażowany, w ładnej klasycznej formie. Zostawiam znak, że się podobało. Pozdrawiam.

[Julka]

Glo, Ewa, Stepcio,

Wiadomo, że każdy ma inny pogląd na te same sprawy,
ale ja akurat mam taki.
Moje wiersze przeważnie oparte są na prawdziwym zdarzeniu,
zobrazowane według mojego widzenia, to zgadzam się, że można im przeczyć
według własnego, innego poglądu.

Bardzo dziękuję za komentarze, może kiedyś trafię w gusta innych.