Przypływy

[meandra]

.
.
.

Dziewiętnasta pięćdziesiąt, rozlewa się woda.
Z musztardówki pękniętej jak skorupki jajek
uwalniają się dźwięki i pulsując w skroniach
przepuszczają monady -

o tym z tobą milczę.

Na sen jeszcze za wcześnie. W kolejnych pokojach
światło zgryza powieki; ławice półcieni
drążą ciało jak oddech zduszony gałganem.
Śmierć stopniowo uchyla we mnie małe okna.

Ust nie rozchyli, chyba, że okruchy nagle
wybuchną, a Fukushima odrodzi się z piany.
.
.
.

[Gloinnen]

Już chyba wspominałam Ci, że to piękny wiersz. Bardzo lubię taki właśnie styl pisania, zestrajanie obrazów w narracyjne sekwencje. Czyta się, jak opowieść, choć to czysta metaforyka, semantyczny spacer.

"o tym z tobą milczę" - ten fragment - choć z kontekstu wypływa jego zasadność - trochę mi zgrzytnął. Wspólne z kimś o czymś milczenie... nie jest specjalnie odkrywcze. Choć swoją głębię ma, ale po co korzystać z kserokopii? Nie lepiej coś swojego w to miejsce wstawić?

Śmierć stopniowo uchyla we mnie małe okna.

To jest najbardziej porażająca fraza wiersza i jedna z niewielu, które w ogóle w jakiejkolwiek i czyjejkolwiek poezji mnie uderzyły bardzo mocno.

Pointa bardzo dobra, chociaż trochę blednie przy zacytowanym przeze mnie opisie śmierci.

Ogólnie - jak zwykle - czytam ze szczerym podziwem.

Pozdrawiam,

Glo.

[skaranie boskie]

Kolejny dobry wiersz, Meandro.
Nie będę uzasadniał tej opinii.
Zrobiła to już niezawodna Gloinnen.

[Bożena]

przypływy- odpływy a my jeszcze w środku- chociaż okna coraz szerzej się otwierają- tak piękny wiersz - jestem pod wrażeniem :oq:

[meandra]

dziękuję pięknie, Glo.
fragment, który uznałaś za mało odkrywczy, zostawię.
chodziło o odniesienie do konkretnej sytuacji. rodzaj narracji.


Bożenko, Skaranie, dziękuję że zechcieliście zajrzeć.

pozdrawiam ciepło

[Arti]

wiersz wart wielokrotnych powrotów. ja bym nic nie zmieniał :sza:
brawo

Pozdr.

[meandra]

dzięki, Arti.

pozder :piwo:

[iskierka]

fajny wiersz, kurcze ty masz talent