Wiersz pisany na konkurs im. Jacka Bierezina, (...)

[Gajka]

hahahahahahaaaaaa wiedziałam

[emelly]

przyznam, Emelly, ze czytając wiersz - zanim spojrzałam na komentarze - miałam nadzieję, że to "zgrywa" w Twoim wykonaniu. I - na szczęście intuicja mnie nie zawiodła, Twoje komentarze potwierdziły, że dobrze przeczuwałam. No, ale w końcu - wampir(zyca) przecież jestem...


Uważam, że sprawnie sparodiowałaś to, co czasami czytamy, a nad czym się niektórzy koryfeusze rozpływają w zachwytach, choć jakby te teksty nie były podpisane znanymi nazwiskami, to by je można było spokojnie uznać za - hmmm - "literaturę sowizdrzalską" albo i coś z jeszcze głębszej niszy...
Ale jakieś 30 lat temu prof. Pisarek przewidział, że język potoczny i literacki, z tekstami prozaicznymi i poetyckimi włącznie, będzie się stawał coraz bardziej koszarowy...

hahahahahahaaaaaa wiedziałam

Dzięki dziewczyny, podniosłyście mnie na duchu Bo już się bałam, że nikt nie zrozumie żartu i będę niechcący robić za naczelnego prymitywa Ósmego Piętra

[Gloinnen]

Domyśliłam się od razu, że to "podpucha".

Dla mnie dobry głos w dyskusji o współczesnej poezji. Choć myślę, że akurat tego rodzaju pisanie lansują jedynie określone środowiska opiniotwórcze, niekoniecznie są to ogólnie obowiązujące standardy.

Ja osobiście mam ambiwalentny stosunek do wulgaryzmów, bo akurat chyba to najbardziej jaskrawy przykład i środek wyrazu, budzący największe kontrowersje.
Sama używam ich w wierszach, natomiast sądzę, że ponieważ to bardzo ostra przyprawa, należy się nimi posługiwać z umiarem i jedynie tam, gdzie pasują.
Na pewno nie dlatego, że taka moda, na pewno nie dla lansu, na pewno nie po to, aby dodawać sobie autorskiego animuszu.

Poeta, który braki warsztatowe, ubóstwo języka, płytkość przemyśleń, banalną metaforykę maskuje dużą ilością wulgaryzmów, przypomina mi dwunastolatka, któremu wydaje się, że ze szlugiem w gębie wygląda bardziej dorośle.

Wszystko zależy więc od kontekstu. Mogę sobie na przykład wyobrazić wiersz, w którym podmiotem lirycznym jest menel, albo prostytutka. Trudno wówczas o posługiwanie się polszczyzną salonową.
Zakładam też dopuszczalność słów niecenzuralnych w satyrze (jak powyższa).
Albo przy tworzeniu określonych klimatów, odwoływaniu się do pewnych szablonów językowych, znaków czasu, albo pojęć/zwrotów wytrychów.
No i przy cytatach.

Pomijając kwestie warsztatowe - pozostaje jedynie ubolewać nad tym, że promuje się poezję, która niewiele sobą reprezentuje. Na pocieszenie mogę dodać, że nie zawsze i nie wszędzie. Wiersze bezmięsne, ambitniejsze, również mają swoją rację bytu, należy jedynie znaleźć odpowiednią niwę.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Nareszcie coś trendy Nie wiem wprawdzie, czy wiersz w pełni zaspokoi
gusta expertów, wykorzystujących do swoich zamierzeń nazwisko, bogu
ducha winnego Bierezina, jednakże ja z czystym sumieniem, przyznaję mu
już dzisiaj palmę pierwszeństwa

[emelly]

Dziękuję Alku

Biedny Bierezin, pewnie przewraca się w grobie. A ponoć fajny człowiek był i do tego dobry alpinista.

Glo - jak zwykle ciekawy, pogłębiony komentarz, choć (przyznaję bez fałszywej skromności) nie tak głęboki jak mój wspaniały, głęboki jak zbiornik na deszczówkę wiersz - ahhh te pytania "Skąd jesteśmy? Dokąd zmierzamy?"...

[anastazja]

Oj Emelly, masz szczęście, że dopisałaś, bo ja podobnie jak e_14 nie przepadam za takim wierszem.

Oki byłam i zmykam.

[emelly]

Anastazjo, właściwie nie wiem, co Ci odpowiedzieć...
Mój wiersz jest przecież ostrą satyrą na tego typu poezję, czego nie wyłapała e_14scie, biorąc go na poważnie.