cyt iskierka zgasła

[semiramida]

CYT ISKIERKA ZGASŁA (wiersz z didaskaliami)

cisza w pokoju kurz w bliznach
trzasnęło na wietrze okno
(brzęk tłuczonego szkła, gaśnie światło)
nostalgia gardło przegryzła
nikt nie podniesie bo po co
(pauza)

nie warto prosić o pamięć
nie warto pochylać głowy
(skrzypienie, kroki)
nic już nie znaczą detale
świat odtąd na zawsze - obcy
(śmiech)

strzęp zgniecionego sreberka
gwiazdka z papieru pod stołem
(srebrne konfetti)
łzy schną na ścianach - nie trzeba
było - minęło - i koniec
(ścięta głowa młodej kobiety stacza się ze sceny i zatrzymuje u stóp rozbawionej widowni)

kurtyna

[Leon Gutner]

Nie mogę się jakoś przekonać do tych dodatków w nawiasach .
Poza tym jest świetnie .
A najbardziej ten kurz w bliznach .

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

Rytm chropowaty trochę, ale poprawny, ta chropowatość nawet na zdrowie idzie "wierszu", w którym pełno podskórnego zgrzytania. Didaskalia może warto wziąć w kursywę - najczęściej tak zapisywane są w dramatach i sztukach teatralnych - bo w Twoim zapisie za bardzo zlewają się z tekstem "głównym".

Wiersz pełen grozy. Czytam Twoje utwory uważnie od jakiegoś czasu i nie mogę pozbyć się wrażenia, że wciąż opisujesz tę samą makabryczną historię. Zbrodnię zadaną peelce w obcym, okrutnym theatrum mundi. W tle brzmi upiorny śmiech widmowej widowni, ale śmierć jest niewątpliwie realna i to najbardziej przeraża. Fascynują Cię różne rodzaje uśmiercania, w Twoich wierszach samobójstwo, morderstwo stają się dziecinną zabawą, grą, powtarzalnym schematem unicestwiania, zadawania ostatecznego ciosu.

Naprawdę, niepokoją mnie te teksty. Wcześniejszy "Chichot"... Teraz "Bliźniaczka" i "cyt iskierka zgasła"...
A może komuś próbujesz w ten sposób rzucić wyzwanie? Tym, którzy się śmieją? Patrzą, nieczuli, spragnieni widoku krwi, ściętych głów? Ludzi ciągnie do krwawych igrzysk, to jakieś pierwotne upodobanie, które znajduje różne formy ujścia. Oglądamy horrory, jesteśmy żądni drastycznych sensacji, czytamy kryminały... Albo piszemy takie wiersze, jak ten.

Mimo wszystko... niepokój...

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

a mnie przy lekturze tego wiersza przypomniała się autentyczna, choć dawna historia, związana z pałacem Wielopolskich w Krakowie, aktualnie - budynek krakowskiego magistratu. Otóż "od zawsze" pracownicy magistraccy wspominali o "duchu" - czyli postaci młodej, ciemno ubranej kobiety, snującej się okazjonalnie po korytarzach i salach. I kiedyś, w starch dokumentach (początek XIX wieku) natrafiłam na wspomnienie zakonnika z niedalekiego klasztoru, który w nocy zostal wezwany do ówcześnie jeszcze siedziby Wielopolskich z informacją, że będzie musiał kogoś przygotować na śmierć. I jak doszedł na miejsce, został wprowadzony do sporej, pustej sali, gdzie pod ścianami stało kilka krzeseł, a na środku - coś w rodzaju podwyższenia okrytego czerwonym materiałem. Po chwili wprowadzono młodą, na czarno ubraną kobiete, która podeszła do mnicha, dokonała aktu spowiedzi, przyjęła wiatyk, po czym została przez starszego mężczyznę podprowadzona do podwyższenia, na którym położyła mgłowe, a inny mężczyzna mignął pałaszem, i głowa, obwiedziona blond warkoczem potoczyła się po podsadzce...W dokumentach nie było śladu, kto był tą - może ostatnią w Polsce - ofiarą patrymonialnej jurysdykcji...

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[coobus]

Mnie też się trudno oswoić z tymi didaskaliami. wiersz bez nich jakby nabierał płynności. Ale już nie byłby takim scenariuszem wydarzeń... tak więc nie czepiam się, przyjmuję z całym dobrodziejstwem. Nie kojarzy się na szczęście z sitkomem. Potrafię się w niego wczuć

[e_14scie]

Mimo problematycznego rytmu, wiersz posiada swoją melodię. Nawiasy, wnoszą jak dla mnie, konieczny element, więc przekonana daję

[skaranie boskie]

(wiersz z didaskaliami)

I te warto skomentować.
Dobre są! Mocne!

[semiramida]

Wszystkim dziękuję za odwiedzinki:))) s.

[iskierka]

ciekawy wiersz, ale niepotrzebnie chyba te nawiasy

[semiramida]

Nawiasy potrzebne, Iskierko:))) s.