na skrzydłach nocy

[coobus]

noc zaraz swoje skrzydła rozwinie
i zacznę podróż w senną krainę
krainę cieni
na skrzydłach nocy cicho odfrunę
gdy księżyc w srebrną uderzy strunę
własnych promieni

sennie i ciężko podrywam ciało
jakby nie do mnie należało
jakby nie do mnie
pod żaglem skrzydeł jak orzeł płynę
i mam pod sobą mroczną krainę
wyblakłych wspomnień

osiadam miękko na puste plaże
na upatrzone łąki marzeń
na upatrzone
a skrzydła nocy zmęczone lotem
już się zwijają z wolna z powrotem
już są stulone

już są kamienne i nieruchome
zwinięte martwe ramiona owe
nocy skrzydlatej
już nic nie widzisz
i nic nie słyszysz
bo ciemność teraz chroni tej ciszy
nad wielkim światem