Elf dzisiaj

[Gloinnen]

Podobnie i kwiaty nie dźwigną kamienia
Na swych gwiaździstych głowach...
/M. Pawlikowska-Jasnorzewska



Ciągle próbuję zrozumieć,
że ponoć do ludzi trzeba
z sercem. Najprościej.
Nieść w dłoniach ciepło.

Lecz z każdą łzą - coraz trudniej
miejsca znajome odwiedzać.
Być tylko gościem
przez całą wieczność.

Świat straszy - gdy zedrzesz maskę,
zobaczysz twarz trądem ściętą.
Na zawsze w gniewie
złudzenie ciszy.

Mozaikę składam ze znaczeń
ból czy śmiech - wszystko jedno;
powiodą w bezsens
ścieżki i blizny.



____________________
Glo.

[Sede Vacante]

Jakieś rozczarowanie?
Jak nie lubię twojego stylu, a właściwie nie tyle nie lubię, co jest dla mnie za trudny, tak ten wiersz mi się podoba.
Nie jest maksymalnie zakodowany, enigmatyczny, jak węzeł gordyjski;)

Jakby ktoś bardzo dobry nagle okazał się zły, ku twojemu rozczarowaniu, bo bliski - ?
Ludzie żyją z sobą i obok siebie całe życie i czasem ani trochę się nie znają.

Podoba mi się, że dobrze połączyłaś "nieprzekombinowanie" z poezją niebanalną. Tak wypośrodkowałaś między prostym przekazem, a nutką tajemnicy, a więc ja mogę zinterpretować.

[iskierka]

Ja bym tę pierwszą zwrotkę tak zrobiła


Ciągle próbuję zrozumieć,
że ponoć do ludzi trzeba
z sercem.

Najprościej nieść w dłoniach ciepło.

a reszta podoba się

[Ewa Włodek]

ano, to poczucie nie tyle wyobcowania, co obcości...Nieraz dopada, i nie mija, niestety. A najgorzej, gdy sie jest takim elfem wśród najbliższych... Jest refleksja, Glo...

Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Leon Gutner]

Trudno
Można wszak wszystko zapisać we wszelakiej formie .
Twoja tematyczność i wszechstronność form Glo zawsze warta jest Lenowej ciekawości i uwagi .
Tak jest i tym razem .

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

Sede - po części masz rację, utwór rzeczywiście o rozczarowaniu, choć nie do końca chodziło o zawód miłosny, czy też o jakąś jedną konkretną osobę, bardziej o zawód na ludziach. Tak bardziej uniwersalnie (rety, tłumaczenie o co chodzi w wierszu jest straszne!!!)

Iskierko, pozostanę jednak przy swoim zapisie.

Ewo, dziękuję ślicznie. Czasami elfem jest się zawsze i człowiek ma poczucie, że nigdzie nie pasuje. Nigdzie nie może znaleźć swojej przystani, ciągle wzywa go jakaś nieprzezwyciężona tęsknota. A wszystko rozczarowuje, przygnębia, stwarza poczucie wyobcowania. Elfy (przynajmniej te tolkienowskie) to bardzo mądre istoty, mają głębokie wejrzenie w istotę rzeczy, w myśli i emocje, w porządek świata. Myślę, że wiele bólu sprawia im zło, które widzą i które rozprzestrzenia się wszędzie.
Alienacja i zawód mogą być niezwykle namacalne, choć podobno... elfów nie ma?

Leo, dziękuję. Lubię bawić się formą, jak się uda - mam z tego sporo satysfakcji.

Wszystkich komentujących pozdrawiam serdecznie,


Glo.

[skaranie boskie]

Glo pisze o łzach, bólu, śmiechu...
Hmm...
Chyba powstrzymam się od komentarza, bo musiałby być druzgocący.
W zamian zaproszę na

[Gloinnen]

Chyba powstrzymam się od komentarza, bo musiałby być druzgocący.

To jest aż tak źle z tym wierszem?

[skaranie boskie]

Nie. Wiersz jest dobry.
Przynajmniej według moich kryteriów.

[Gloinnen]

No to z czystym sumieniem i ja mogę się teraz napić!