z torebki

[triste]

nie musieliśmy długo mieszać
w jednym garze
sól
z otwartych ran
zeskrobałam łyżką

może gdybym była francuskim pieskiem
albo pospolitym epifitem
nie przywiązałbyś
do diabła

mój grzech
jak stan niemyślenia
niesie triumf

panie
zbyt późno już
i służebnica w kagańcu
waruje po łóżkiem
na znak pokoju ochrzciłeś
przez trzykrotne zanurzenie
w błocie

dlatego błagam
ugotuj wreszcie ten los
na twardo

[Ewa Włodek]

ooo, nieraz tej soli na ranach - zo zwariowania, albo jeszcze więcej, a chrzest prze zanurzenie w błocie odbywa się kilka razy w roku. A człek - nieraz jak pies - nic, tylko służba, a w zamian - kaganie, baty i marsz pod łóżko! Ech, gorzko o zyciu, o staraniach, których nie dostrzegaja, i o ranach, które jeszcze co niektórzy drażnią, żeby bardziej bolało. Jedyna nadzieja - los na twardo - ale to tylko "pobozne życzenie - jak uczy doświadczenie...
Dobry wiersz...

Pozdrowieńka liczne...
Ewa

[triste]

Ewuniu, dziękuję za miłe słowa Buziaki

[ono]

znów spotykam wiersz w moich klimatach, a końcówka:

"panie
zbyt późno już
i służebnica w kagańcu
waruje po łóżkiem
na znak pokoju ochrzciłeś
przez trzykrotne zanurzenie
w błocie

dlatego błagam
ugotuj wreszcie ten los
na twardo"

wyśmienita

[iskierka]

Ta puenta jest najlepsza. Ale wiersz też oczywiście dobry

[Alek Osiński]

albo pospolitą epifitą

chodzi o epifit? roślinę rosnącą na innej?

trochę dziwnie brzmi w formie żeńskiej

[triste]

Paniladaco, dzięki, za te klimaty

Iskierko,

Alek, a wiesz, chyba to forma męska, już się zakręciłam, o matko, męska, na bank, dzięki Epifit to jest on, ok, peelce to nie zaszkodzi D: Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Bardzo dobry wiersz, tym razem. Czytelny, przynajmniej mniej zakręcony, niż większość Twoich dotychczasowych teksŧów.
Dla mnie jest to wiersz o znoszeniu upokorzeń, które przynosi życie. Wydaje mi się, że największą "winą" peelki jest jej skłonność do poddawania się biernie tym szykanom losu. Na dodatek pointa sugeruje, że jest ona skłonna dalej przyjmować jedynie to, co przyniosą jej okoliczności zewnętrzne. Prosi o swoiste "zasklepienie". "Los gotowany na twardo" skojarzył mi się z psychiczną petryfikacją. To chyba nie jest najlepsza droga, choć każdy chyba miał w swoim życiu momenty, gdy chciał zamknąć się w nieczułości, poddać hibernacji. Bo już za dużo musiał znieść poniżenia, za często upadał, nie otrzymywał nagrody za to, co wydawało mu się postępowaniem właściwym.
Nie wiem, czemu dla peelki najwłaściwsza w pewnym momencie wydała się postawa "służebnicy w kagańcu"... Czy jest to już ostateczna forma osiągnięcia emocjonalnego "dna"? I dlaczego jedynym wyjściem wydaje się egzystencjalna sterylizacja? Czy dlatego, że bardziej, niż sam życiowy upadek, boli próba przełamania pecha, spirali niechęci i frustracji, próba podźwignięcia się?
Wiersz jest dla mnie rozmową z Bogiem - zapisem pretensji o to, że dał odczuwanie, emocje, miłość, że człowiekowi pozostawił przeczucie - czym jest prawdziwe szczęście, wolność, samorealizacja. A skoro nie wychodzi, skoro to się nie udaje - to jakaś krzycząca niesprawiedliwość!
Ale dopóki życie trwa, dopóty można walczyć o to, co podświadomie czujemy, że się nam należy. Nadzieja nie jest czymś, co otrzymujemy gratis. Ją też - przede wszystkim ją - tworzymy sami dla siebie, to pierwszy etap każdego projektu.

Pozdrawiam,


Glo.

[figa]

NO Basiu - cacy

[triste]

Wiersz jest dla mnie rozmową z Bogiem - zapisem pretensji o to, że dał odczuwanie, emocje, miłość, że człowiekowi pozostawił przeczucie - czym jest prawdziwe szczęście, wolność, samorealizacja. A skoro nie wychodzi, skoro to się nie udaje - to jakaś krzycząca niesprawiedliwość!

Dziękuję, Glo, buziaki.

Aliś, a jakoś tak mi się napisało Dziękuję