Wróć do mnie

[iskierka]

Noc zapaliła gwiazdy na niebie
księżyc wychylił głowę
z ukrycia

idziesz kolczastą ulicą
pośród zielonych potoków
śpiewających kwiatów,
i malinowych zbóż.


krzyczę
mój aniele wróć!

[ono]

po raz enty czytam ten wiersz i nijak nie mogę znaleźć odpowiedzi , gdzie tkwi urok tego wiersza który każe mi wracać i od nowa odgadywać skąd się bierze ten krzyk zawarty w ostatnim wersie - ciągle widzę anioła w awatarze i ten krzyk! Prostota (niewinność) wiersza i ten krzyk bardzo dźwięczy mi w uszach, jakby wierciła bębenki.

[Gloinnen]

Noc zapaliła gwiazdy na niebie
księżyc wychylił z ukrycia
głowę,

ty idziesz kolczastą ulicą
pośród potoków zielonych,
śpiewających kwiatów,
i malinowych zbóż.


A ja krzyczę do ciebie Mój aniele wróć!

Moja wersja:

noc zapaliła gwiazdy
księżyc wychylił głowę
z ukrycia

idziesz kolczastą ulicą
pośród zielonych potoków
śpiewają kwiaty
i malinowe zboża

krzyczę

mój aniele wróć!

Doradzałabym przy kolejnych wierszach unikać wyliczanek takich, jak ta w drugiej strofie. Spróbowałam tchnąć w nią trochę więcej życia.
A zaimki stosować z wielkim umiarem. Ja mam zawsze taką zasadę, że daję tylko wtedy, jak stwierdzę, że nijak się nie da "bez"...

Pozdrawiam,


Glo.

[iskierka]

Aha dziękuję za rady

[emelly]

Iskiereczko, prześliczny wiersz! Robisz duże postępy