No escape

[Gloinnen]

Ostry krzyk przegryzł ciemność. Zgrzytanie. Trzask drewna.
Płynny szkarłat naznacza złowieszczo biel ścieżek.
Mróz zsiniałym oddechem znieczula przestrzenie.
Nie ma wyjścia z tej matni. Wytrzymaj i przebacz.

Ciało wciąż się na darmo szamocze w okowach,
trzeba przyjąć, co niesie najtwardsza konieczność,
gdy pochodnie przygasły i z cienia wypełzło
mrowie drwiących widziadeł. A noc wściekle głodna.

Później chmury strzaskaną nadzieję otulą,
każąc szukać w upadku - przebłysków i świtań,
nawet jeśli iść naprzód przez pustkę - tak trudno.

Choć wczorajszy świst rózeg czerwieni się w bliznach,
dłonie chłostą pocięte pochwycą za pióro,
aby miłość raz jeszcze z pokorą opisać.



____________________
Glo.