bez szczypty soli

[Nicol]

.


w męskich ramionach drzemie moc
przytuleń obiecanych lekko
więc garniesz się w płomienny stos
tajemną prowadzona kreską

i chociaż rozum mówi ci
że serce całkiem zwariowało
odsuwasz tę nachalną myśl
bo przecież budzi dziwną żałość

jak motyl spadasz w żar i szron
a te bezgłośnie niszczą skrzydła
twój cały świat to teraz on
choć sens zatknięty w diabła widłach 

ty widzisz niebo siedmiu tęcz
i ślesz mu wszystko czym cię czyni
skowyta z żalu drugi brzeg
choć w niczym przecież nie zawinił


.

[Ewa Włodek]

ano, prawda, Nicol, bywa i tak, jak piszesz. Cóż, życie krótkie jest, więc pal diabli skrzydła - odrosną...

Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[misza]

Erotyk śliczny,
chociaż Misza reprezentuje tę drugą stronę
i gustuje wyłącznie w kobiecych ramionach.
A skrzydła, naprawdę odrastają

[iskierka]

prawda, Nicol, bywa i tak, jak piszesz
święta prawda

[Liliana]

w męskich ramionach drzemie moc
przytuleń obiecanych lekko

fakt, obiecują nam te chłopy nieraz, obiecują,

pozdrawiam

[coobus]

Odwieczny konflikt serca i rozumu, któż go nie zna... tylko że nie każdy potrafi go tak wdzięcznie opisać.

[Gloinnen]

"przytulenia", "płomienny", "serce", "żałość", "żar", "skrzydła", "tęcze", "motyl"...
Poza sprawnością pióra (dobry rytm, przyzwoite rymy) - treść oparta na zajechanych motywach.
Ale może ja się czepiam. Sama też nieraz pojadę takimi. Bo przecież i tak będziemy pisać o namiętności, o tęsknocie za bliskością, o chwilach rozkoszy w ukochanych ramionach, które wydają się nieraz takie krótkie, destrukcyjne. Za przelotne uniesienie płacimy "zniszczeniem skrzydeł". Stany ducha wywołane powyższym są niezwykle wierszotwórcze.

Właśnie. Paradoksalnie, choć próbuję sobie wmówić, że kicz, wyświechtane i patetyczne obrazy, itd. - najbardziej podoba mi się - mimo wszystko - dwuwers:

jak motyl spadasz w żar i szron
a te bezgłośnie niszczą skrzydła

Bądź tu człowieku mądry i komentuj należycie.



Glo.

[Julka]

Ja bym napisała - skowycze

[Leon Gutner]

ty widzisz niebo siedmiu tęcz
i ślesz mu wszystko czym cię czyni
skowyta z żalu drugi brzeg
choć w niczym przecież nie zawinił

Całość calusieńka .
Ty Nicol do spółki z Coobem wlewacie wersami w Leona nektar pełen znakomitych odczuć i sprawiacie że czerpię ogromną satysfakcję z czytania .
Ostatnia strofa - majstersztyk .

Z podziwem L.G.

[Abi]

hm... czyżby przestroga...

A.