wejdźmy w ciszę

[coobus]

wejdźmy w ciszę którą wieczór się nasącza
w lniany półmrok rozwieszony na latarniach
pożegnajmy krwistoszare resztki słońca
które rano wzejdą złudą zmartwychwstania

wejdźmy wolno tak jak karmi się gołębie
jak do sadu do kościoła do ogrodu
weźmy z sobą nasze wieczne jakoś będzie
by się bronić przed zwątpieniem w chwilach chłodu

wejdźmy poznać co nieznane i odległe
z drżeniem kwiatów czekających na zerwanie
pozwalniajmy z obowiązków słowa zbędne
poszukajmy nut w wieczornym światłograniu

wejdźmy w ciemność po pokorę i nadzieję
po pieszczoty rozmyślania i rozmowy
co tak szybko dogasają i kostnieją
wytłumione pyłem nocy grafitowym

[Ewa Włodek]

bardzoś ładnie i lirycznie rzekł, Coob, o dwojgu ludzi bliskich sobie tak, że w zasadze wszystko ich łaczy - nawet na najbardziej codzienna codzienność...

Miło Cię było poczytać...
Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Gloinnen]

Coraz częściej zaskakujesz, Coobus. Bardzo mi się ten wiersz podoba. Rytmicznie - nie mam zastrzeżeń. Rymy - w większości przyzwoite (z wyjątkami typu "chłodu/ogrodu" - ja w takich gramatycznych nie gustuję). Liryczne przemyślenia - udane. Myśl poprowadzona ze swobodą, lekkością.

Mam dwie propozycje zmian.

by ocieplić drżące myśli w chwilach chłodu

wejdźmy zaznać co nieznane i odległe
z drżeniem kwiatów czekających na zerwanie

"drżące"- "drżeniem"...

"by zmarznięte myśli ogrzać w chwilach chłodu" ---> coś w ten deseń może?

"zaznać" łączy się z dopełniaczem --- np. zaznać snu, zaznać spokoju, zaznać ukojenia.
Tutaj raczej pasowałby czasownik "poznać", "odkryć", "poczuć" - nie wiem, kombinuj po swojemu.

Z całości najbardziej podoba mi się:

wejdźmy w ciszę którą wieczór się nasącza

pożegnajmy krwistoszare resztki słońca

z drżeniem kwiatów czekających na zerwanie

poszukajmy nut w wieczornym światłograniu

"światłogranie" - udany neologizm.

wejdźmy w ciemność po pokorę i nadzieję

Zabieram!

Całość właściwie jest o śnie, oniryczna. Opowiada o zrzuceniu z siebie wszelkich balastów, ciężarów dnia codziennego. Noc przynosi ukojenie, spokój. Znamienne jest użycie porównań z sadem/ogrodem (harmonia, wyciszenie, sielskość), z kościołem (wyciszenie emocji, pewnego rodzaju kontemplacyjność, otucha).
Wszystkie ziemskie sprawy wydają się nagle zanikać, wszystkie powszednie problemy - zostają - przynajmniej chwilowo - uśmierzone.
Czytałam chwilę temu wiersz Miszy "Pani w czarnej sukni" - ocierający się o podobną tematykę. A jednak - jakże różne są te dwa teksty. U Miszy mamy fascynację mrokiem i schody w otchłań. U Ciebie - "pokorę i nadzieję", czyli - w gruncie rzeczy - optymizm. Nocny sen, nocna cisza, ciemność - to taki pozytywny reset dla rozedrganych uczuć, myśli...

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

Leona po prostu rozkładasz tą swoją nasączającą poetyką .
Cóż - po prostu - uwielbiam cię czytać .

Z ukłonami L.G.

[atoja]

ech...co tu pisać

weszłam w ciemność co zniewala i nie kąsa
bez żaluzji dałam nocy się utulić...

Coob

[Stepanian]

Coraz piękniej piszesz Cooboosie. Zwabiłeś mnie tytułem, który przypomniał mi cytat z mojego ukochanego Kaczmarskiego:
-"Wejdźmy głębiej w wodę kochani
Dosyć tego brodzenia przy brzegu
Ochłodziliśmy już po kolana
Nasze nogi zmęczone po biegu"-
Przeczytałem Twój wiersz z najwyższą przyjemnością.

[coobus]

Glo: zaznać spokoju, ukojenia, snu... a także myślę tego, co jeszcze nieznane, a czego się domyślamy. Tak to czuję. Właśnie przed samym wrzuceniem wiersza dokonałem zmiany z poznać na zaznać. Ale zasiałaś ziarno niepewności, odkręciłem, to niewielka w sumie zmiana.
Do powtórzenia też podszedłem ze spokojem, w ocenie takich krnąbrnych uparciuchów jak ja, akurat takie są bez znaczenia. Ale niech tam... tu też się nie upieram, czynię ukłon w Twoją strone, bo cenię Twój profesjonalizm.

Wiersz napisany wczoraj, pewnie dlatego bardziej dojrzały i przemyślany niż wiele tych wcześniejszych, pisanych w 5 minut, które teraz wyciągam. Zaczynam dbać o szczegóły, to trochę cieszy ale i niepokoi. Im bardziej staję sie uporządkowany, tym bardziej tęsknię za piaskownicą.

A Wasze miłe słowa dodają mi skrzydeł. Dziękuję Wszystkim

[411]

Nie lubie, nie rozumiem i generalnie nie zagladam do dzialu: wiersze rymowane, bo, wlasnie: nie lubie, nie rozumiem, nie pisze, bo nie umiem...

Ale zaczarowal mnie Twój wiersz. I ciesze sie, ze dalam sie skusic.
Pieknie opowiadasz. Nie bolalo, nic a nic.

Postaram sie czesciej.
Pozdrawiam i milego,
J.

[P.A.R.]

jeszcze trochę i już nic nie podszepnę
nie mówiąc, żeby zganić cokolwiek...
brawo Coobusie

[e_14scie]

wejdźmy wolno tak jak karmi się gołębie
jak do sadu do kościoła do ogrodu
weźmy z sobą nasze wieczne jakoś będzie
by się bronić przed zwątpieniem w chwilach chłodu

wejdźmy z echem za plecami jak melodią
zostawiając każdy fałsz przed wielką bramą
żeby z ciszą oczyszczeni stworzyć pomost
i zostańmy tam nie dłużej niż po starość


piękny kawałek poezji, Coob


wybacz dopisek