jesiennica

[Gloinnen]

opowiedz dzisiaj o czym się kołysze
wiersz wsnuty chłodem w zapomniany śpiewnik
wśród wczesnych szronów i gorzkich przywidzeń
na źdźbłach zmarzniętych kostrzew oraz wiechlin

jaką historię ogrody powtórzą
pierwszym przymrozkiem pozbawione tętna
zdrewniałe serca zgrzytają na próżno
gdy je listopad cieniami pożera

w ciszy coroczna szaruga się jątrzy
odbiera światło zgorzkniałym latarniom
mgły oraz słowa w koronach topoli
jak strzępy skóry na gałęziach straszą

a ty się pytasz uparcie pejzaży
które krwią z płócien spływają pomału
co jeszcze złoci się między palcami
czy lux aeterna czy liście z tombaku



____________________
Glo.

[iskierka]

Dla mnie wiersz Super, nie mam żadnych zastrzeżeń. Pozdrawiam

[Gloinnen]

Dzięki, iskierko.


Glo.

[Nicol]

Ciekawa puenta i w treści coś co zatrzymać się każe

[Leon Gutner]

jaką historię ogrody powtórzą
pierwszym przymrozkiem pozbawione tętna
zdrewniałe serca zgrzytają na próżno
gdy je listopad cieniami pożera

Leonowi tym razem najbardziej strofa powyższa.

Z ukłonem L.G.

[coobus]

Byłem dziś w swoim ogródku, po pierwszych przymrozkach jego tętno wskazywało na wyraźne oznaki życia, wysłuchałem z obowiązku historii, jaką mi ten ogród opowiedział. Słońce z góry puszczało do mnie oko. A teraz wróciłem i przeczytałem Twój wiersz.
Ten dzień był złoty i w swoim uroku wyjątkowy, nie straszy. Rodzi nostalgię, która wyjdzie dopiero po pewnym czasie. Dziś się uśmiecham. Do ciebie również

[Ewa Włodek]

no, właśnie, Glo, czas płynie nieubłaganie, kazdemu się listopad kiedys ukłoni i wtedy będzie faktycznie czas, żeby zapytać, do ma w dłoniech: wartość czy pozór? Bardzo dla mnie sens wiersza, bardzo...

Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[atoja]

a ty się pytasz uparcie pejzaży
które krwią z płócien spływają pomału
co jeszcze złoci się między palcami
czy lux aeterna czy liście z tombaku

posłuchałam też...
uchwyciłaś to coś w tej jesiennicy

[skaranie boskie]

Bardzo dobry początek.
Potem, jakby Cię ten pierwszy przymrozek ściął z lekka.
Powrót puentą iście rozgrzany, jak październikowe popołudnie niskim już słońcem.
I tak trzymać!

[Tomek i Agatka]

Świetny i taki bardzo do odczucia:

"przewidzenia, zdrewniałe uśmiechy, zgorzkniałe latarnie,

słowa straszące strzępami skóry rozwieszonej na gałęziach,

pejzaże spływające krwią z płócien" - to wszystko jest takie

ponure, przytłaczające, przygnębiające, zatrważająco - smutne;

wokół jest szaro, mgliście i chłodno. - Całość daje się we znaki, ścina i mrozi!

W tle zobaczyłam historię dwojga. Ona - zadająca pytanie - co tak naprawdę zostało jeszcze z

uczucia które ich łączyło, czy ta jesień za oknem to o nich: - o czym dzisiaj się kołysze wiersz, jaką

historię powtórzą ogrody? Ma się nieodparte wrażenie, że jesień już dawno wkradła się w ich serca i

wylewa się na zewnątrz. Brak światła - jest jak brak nadziei na pełne uczuć 'wiośniane' jutro.

Takie to moje czytanie.

Piękny, wspaniały, gorzki i bardzo smutny!


Pozdrawiam ciepło;)

agnieszka