przewodzenie. niestabilność geometryczna pasm

[Tomek i Agatka]

wkładasz mi w usta i czekasz
aż łyknę

nic z tych rzeczy
konteksty przeinaczenia niedomysły
zmysły wymysły nielogika

nad pień staję się głucha

ty wręcz odwrotnie
wyczulony na bodźce wybitnie nasłuchujesz
czy jeszcze żywię

tak żyję i żywię - urazę
gdy zupełnie bez celu bawisz się w stwórcę
wszystkowi(e)dzący spoglądasz na dno oka
wtłoczona na siłę belka rozwarstwia się pęcznieje
włókno po włóknie zarasta bielmem

za plamą nocy spróbujesz wymazać rzekę by wybielić kamień
zapominając że w szorstkość podrzuconej kłody wrasta się po omacku

pewny siebie
sprawdzasz czy kruszeję

opuszkami wetkniętych palców
gładzisz wrzące zachody
aż po rubinową czerwień win
słodko obrysowując brzeg pucharu
by cierpkość przelana z ust do ust
nie nosiła znamion spierzchniętej ziemi

proszę nie teraz

w poskręcanych tętnicach
rozległe ogrody krwinek
polarne róże i wrzosy
zetlałych powiek

pospiesznie zrywam skórę
wyjmuję żyletki z oczu
w końcu ma być krwawo i dosadnie
tak jak lubisz
tatuuję nadgarstki

inaczej nie stłumię
a ty nie odpuścisz

zanim stanę ci kością w gardle
nim piasty słów wytoczą kolejne koła
oswajam kwadraturę zaciśniętych łożysk

rozebrana do żeber
swobodnie wprawiam w ruch piersi i biodra
w esencji skropleń sylabizuję twoje imię
opowiadając ci siebie cicho zagryzam wargi

spójrz

poza wstęgą wilgotnych traw
skarlałe słońca zastygają w kryształach soli
na ruchomych piaskach wyrasta niepewność
osadzona na palczastych słowach

pamiętasz jak wianki podkreślały naszą młodość
wplecione chabry pachniały chlebem
w cieple rąk spragnione policzki
rumieniły się niczym jabłka zebrane w kosze

maki miały barwę rozpalonych ognisk
pokonywaliśmy szczyty by dotrzeć do
polan gdzie górskie echo niosło radość
i melodię szeptanych wierszy

a teraz

przydrożna cisza uwięziona w kapliczkach rozrasta się w pokrzyk
zapomniane ścieżki proszą o stopy wśród wyschniętych źdźbeł

nie mówisz nic
ale twoje splecione wokół piersi palce
i pulsujące źrenice obiecują źródło

dobrze wiesz że jestem tylko kobietą

zanim po(d)kornie przejdę w stan kambium
pączkująca we mnie wiosna znów
pachnie nasiennie zieleń zadrzewia korę

ciepłolubna
z podprogową wrażliwością
wciąż uczę się
jak unikać

spopielałych warstw

[iskierka]

Ja bym z tego zrobiła 2 a może 3 dobre wiersze
dla mnie zza długi
nie wiem może to kwestia gustu,
ale wiersz jest poprawny na moje oko

[Tomek i Agatka]

Iskierko, Dziękuję pięknie za zajrzenie i czytanie.

A jeśli poprawny, to cieszę się niezmiernie;)
Z podziałem nie dałabym rady, bo tutaj jedno z drugim ściśle
się dla mnie wiąże, to taki już wiersz - wodospad;)

Buziaczki i pozdrowienia : )

[iskierka]

Rozumiem

[Tomek i Agatka]

Dziękuję***

[ono]

ciekawie piszesz i mimo sporej długości wiersz czytało się bardzo dobrze- na Twoim miejscu ja jeszcze bym nieco wiersz przemyślał i wprowadził drobne korekty np: nakładające sie na siebie (bardzo blisko) niedomysły i zmysły, czy słowo żywię użyte dwa razy - gdyby nie następny wyjaśniający wers na pewno nie wiedziałbym o co Ci chodzi , ale wiersz i tak wg mnie zasługuje n wyróżnienie

[atoja]

nagromadziłaś(łeś) Tomku i Agatko tyle przecudnych metafor w tym arcy-długim i ciekawym wierszu,
że muszę powrócić do niego nie raz i nie dwa...

[Ewa Włodek]

unikanie spopielałych warstw - to faktycznie kawałek sztuki życia. Nie każdy umie, i nia każdy się z czasem uczy...Niektórym tylko bywa dane...

Ciekawie rzekłaś...
Pozdrawiam ciepło...
Ewa

[P.A.R.]

trzeba by siedmiomilowych ramion, żeby tekst ogarnąć
bez pewności, co w środku
a ja już na plecach mam "bezludne" miejsca
więc rozumiesz sama...

[Tomek i Agatka]

Pani(e)ladaco

Cieszę się niezmiernie, że jednak pomimo tej długości czytało się dobrze. Zawsze wielokrotnie czytam tekst na głos, i mam wrażenie, że właśnie dzięki temu zyskuje on pewną linię melodyczną. Lubię bardzo czytać głośno i słyszeć jak treść płynie i wybrzmiewa, ze wszystkimi załamaniami i ściszeniami głosu. Napisanie to dla mnie jedna rzecz, ale to czytanie.... - ono wyzwala w człowieku takie pokłady, że naprawdę bardzo przeżywa się tę zapisaną treść. Wtedy też najłatwiej wyłapać czego jest za dużo, słychać poszczególne brzmienia i meandry tej 'rzeki'.

Jeśli chodzi o powtórzenia, sama długo zastanawiałam się przed dodaniem, i jeśli pozwolisz zostawię już tak, bo właśnie..., bo kiedy czytam - tak mi się rozkłada ten tekst, i bardzo trudno mi tutaj coś zmienić, przy drugim 'żywię' - czytam głośniej, z zarzutem;)

Dziekuję przepięknie i pozdrawiam serdecznie : )

agnieszka

*

Atojko

Dziękuję ślicznie za tę obecność i czytanie.

Ogromna radość dla mnie przeczytać tak wspaniałe słowa : )

Wszystkiego dobrego dla Ciebie, pozdrawiam gorąco***

agnieszka

*

Ewo

Dziękuję radośnie*** Unikanie spopielałych warstw - faktycznie nie jest łatwe, dojrzewamy... i uczymy się całe życie; staramy się unikać... dla siebie, dla innych, a i tak nam różnie wychodzi, a kiedy myślimy że wykonaliśmy krok do przodu i tak przychodzi nam zaczynać za każdym razem od początku, ale ważna jest ta świadomość w nas samych, żeby wiedzieć co dotyka i rani najbardziej, i nie tyle omijać, co świadomie nie pozwolić by zawładnęło nami do końca. O tyle trudne, że przecież tkwi jak drzazga, i tak łatwo aktywować, ale przecież chcemy iść dalej przed siebie, a jeśli tak to czasem trzeba nam zagryźć wargi i być ponad to; odżywa, bo przecież ból niepostrzeżenie odrasta z każdym trudniejszym momentem i nowym impulsem; a przecież życie to długa, wyboista droga i trzeba zachować siły na jej dalszy etap, inaczej nie sposób budować kolejnych dni. Trzeba nam próbować iść w stronę słońca To się rozgadałam...

Ewo ślicznie Dziękuję Ciepło, słonecznie pozdrawiam*** Wszystkiego dobrego dla Ciebie!

*

Parze

Jakże dobrze rozumiem te 'blizny', a siedmiomilowe ramiona

- ech przydałyby się takie i mnie, żeby ogarnąć to wnętrze,

nie tylko na 'zimowe' wieczory;)

Dziekuję*** I pozdrawiam serdecznie : )