Coś

[coobus]

Coś, co nie jest wołaniem, raczej echem tylko,
na co czekasz latami, a jest ledwie chwilką,
co bezgłośnie przyzywa i bezwolnie chwyta.

Coś, co jak pajęczyna cichą harfą dźwięczy,
co ma furtkę ukrytą z drugiej strony tęczy,
niczym gwiazda odległa, nigdy nie odkryta.

Czego nawet nie czujesz, a wiesz, że przenika,
czego dotknąć nie możesz, a przecież dotykasz,
co przez skorupę lęków dociera do wnętrza.

Coś, co jak ognik błędny, jak nowe odkrycie,
jak księżyc wędrujący nocą po suficie,
jak tajemnica wieczna, której wiersz poświęcam.

[Ewa Włodek]

ech, Coob, to coś w Twoim iwerszu - to na prawdę Coś...Niedookreslone, tajemnicze, subtelne, niby nie do końca wiadomo, co - a jednak - wiadomo?

Pozdróweczki liczne posyłam...
Ewa

[iskierka]

wiersz jest zachwycający, moim zdaniem oczywiście:)

[atoja]

Czego nawet nie czujesz, a wiesz, że przenika,
czego dotknąć nie możesz, a przecież dotykasz,

Coobus

chociaż gwiazdy i tęcza i księżyc...to chwyta za serducho

[Leon Gutner]

Przecież to jest jakaś masakra .
To jest tak nastrojowe złożone i wspaniałe że po prostu Leon winien pióro złożyć i w ogóle nie kalać się pisaniem czegokolwiek .
Osiągasz Coob taki efekt jakiego Leo poszukuje latami .

Pękam z zazdrości .

Z podziwem L.G.

[e_14scie]

coś czego nie znajdę choćbym wieki całe
gryzła pióro zębem i tak nie dostanę

takie coś coobusowe uwodzące w wierszach
więc jak Leo je chwytam i z zazdrości pękam

[P.A.R.]

takie coś coobusowe uwodzące w wierszach
więc jak Leo je chwytam i z zazdrości pękam

prawie...
bo pękać nie mam zamiaru po rymach typu
dźwięczy - tęczy, odkrycie - suficie
na oko smakowitości
lecz chyba zabrakło kilku przypraw

[semiramida]

Przepięknie piszesz :))) semi.

[coobus]

Atoja: - tak subtelnie wypunktowałaś "...gwiazdy i tęcza i księżyc"
P.A.R.: - te moje rymy... wiem, a tekst bez przypraw raczej mdły... też wiem.

Coś Wam zacytuję. Powróciłem po przerwie na swój blog kolebkę, dorzucając przy okazji informację, że spędzam teraz czas na portalu literackim, gdzie poddaję się ocenom ludzi piszących. Tak, jakbym się tłumaczył, przynajmniej ze zdrady. I jedna z bliskich mi osób, czytająca mnie od pierwszego mojego wiersza, skomentowała:

"...ale czy o to chodzi? myślę, że najgorzej oceniają twórcy sami siebie... i myślę, że powinieneś zdecydować, czy zależy Ci, żeby Cię czytali inni twórcy, a twoje wiersze zdobywały nagrody... mam dziwne uczucie, że jak dojdziesz do etapu, kiedy zaczniesz łykać nagrody, to przestanę czytać Twoje wiersze, bo wtedy już ich nie zrozumiem i mnie nie uniosą, gdzie bym chciała..."

Te dwa światy cały czas się zderzają, a ja pomiędzy nimi, ze swoją teorią przyjaznego banału. Traktuję to spokojnie, jako coś normalnego, bo nie zapominam, dla kogo te wczesne wiersze pisałem. Dla tych, co akurat takich potrzebowali. I dalej potrzebują. Istnieją te dwa światy.

I zapewniam, że rozumiem, do jakiego świata teraz trafiłem; do takiego, gdzie większość jest po kursie "jak w dniu dzisiejszym pisać, a jak nie pisać wierszy", po tym kursie, który mnie minął. Naprawdę wyczuwam i rozumiem. I po cichu liczę na wzajemność.

Za wyrozumiałych, tych między innymi, co tu dodają mi otuchy, wypiję... i dziękuję.

[e_14scie]

a ja mam w nosie te Twoje mniej modne rymy i Twoje wiersze czytam i będę czytać, dopóki będziesz zamieszczał

ps
niektórym i dziesięć kursów nie pomoże