Najwyżej

[NathirPasza]

upadam lecz podnoszę się
bez rąk jest ciężko
tak samo jak bieg bez nóg
wygląda niezgrabnie i co

najwyżej
nieciekawie

bez oczu nie boli świat
chociaż się nie przyznaję
wstydliwie ukrywam brak
uszu

nabity na patyk
obracam się wokół osi
bez mózgu
jąder i penisa

raz mi nawet pękło serce
którego nie mam
echo kamienieje w
bezruchu

prędzej tu zgniję bez żalu
niż przyznam że poległem

o ile łatwiej jest być
trupem?

***

odrosły mi twoje włosy
nogi i usta
wszystkie wcielenia krocza
i marmurowej piersi

odrosła mi wiara w dzień
godzinę próby
sen swobodnego spadania

[iskierka]

Ja bym z tego zrobiła dwa dobre wiersz
w sumie nie jestem jakąś tam fanką
takiego długiego wiersza i stylu,
ale nie znalazłam błędu, więc jest ok

[Ewa Włodek]

przemiana peela? W "pierwszej odsłonie" ktoś niesamowicie okaleczny przez okoliczności, w zasadzie martwy, pusty, wypalony. I w "drugiej odsłonie" - odrodzony, zredgenerowany, ale już jakby - z inną osobowością (bo chyba nie - tożsamością, choć - kto wie?). I jak się znajdzie w tym "nowy", innym?

Tak czytam...
Moc pozdrwień posyłam...
Ewa

[Marcin Sztelak]

Nie bardzo przemawia do mnie ten prawie że turpizm. Zakończenie pierwszej strofy na się też jakoś nie bardzo. I tytuł będący powtórzeniem.

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Ja lubię turpizm, więc mocne, fizjologiczne obrazowanie akurat przemawia do mnie jak najbardziej.
Jednym z moich ulubionych poetów jest Wojaczek, a wiersz ten ma w sobie pewną wojaczkową nutę.

odrosły mi twoje włosy
nogi i usta
wszystkie wcielenia krocza
i marmurowej piersi

To jest prawdziwa perełka.

Mniej podoba mi się wyliczankowość pierwszej części wiersza.

I nagromadzenie "bezów"...
O ile jeszcze w połączeniu z brakującymi częściami ciała - "bez rąk, bez nóg, bez oczu" itp. może być uznane za świadomie użyte jako element pewnej konsekwentnej konstrukcji, to "w bezruchu" i wpadające nań zaraz "bez żalu" zgrzytają. Zastanowiłabym się nad możliwością zmiany.

Powtórzenie:

chociaż się nie przyznaję

niż przyznam że poległem

według mnie również do poprawki.

Treściowo tekst mi bliski, to znaczy ja znajduje w nim dużo przemyśleń, które swego czasu i mnie interesowały.

Choć nie zgadzam się osobiście z twierdzeniem:

prędzej tu zgniję bez żalu
niż przyznam że poległem

o ile łatwiej jest być
trupem?

Peel ponosi klęski (życiowe zapewne, jak domniemywam) i wybiera śmierć jako ostateczną formę eskapizmu? Jakby wyrażał zgodę na unicestwienie siebie samego, bo próby podniesienia się z upadku wydają mu się śmieszne, wymagają zbyt wiele wysiłku, pracy nad sobą? Smutna refleksja. Czy są w życiu ludzkim takie porażki, z których podnieść się nie da? Czy to jedynie kwestia odnalezienia w sobie wewnętrznej siły?

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

nabity na patyk
obracam się wokół osi
bez mózgu
jąder i penisa

Mocny, dobry wiersz.