Nic jeszcze nie jest stracone

[JSK]

Nic jeszcze nie jest stracone

Bogdanowi P.

Nie wypada umierać z błahego powodu,
Rozważając sumiennie własne przerdzewienia,
Gdy można poprzecinać kilka drobnych wrzodów
I zapaść w senną smugę, choćby przy bergeniach.

Ziarna piachu nas gniotą, uwierają przestrzeń,
Jest krzyk którego nie ma, cisza która krzyczy,
I bezbronna samotność nienazwana jeszcze,
I nadzieja na którą możesz zawsze liczyć.

Przez ten ból otorbienia tylko jakoś przebrnij,
Rozłup wiązadła konchy i z bezkształtnej masy
Dobądź na światło dzienne połyskliwe perły;
A rany pulsujące brzasków ściegiem zaszyj.

Z własnych skrzydeł-widziadeł, można mieć zabawę;
Przecież nie wiesz do końca, kto jest perłopławem.


.

[semiramida]

Dużo ludzi cierpi w ukryciu tuż obok nas... Piękny i mądry wiersz:))) semi.

[atoja]

Przecież nie wiesz do końca, kto jest perłopławem.

ależ mi dałeś szpikulcem pod żebro

i znowu Janie... myśli w dębowej oprawie

[JSK]

semi - dzięki

atoja - nie chciałem (tym szpikulcem po żebro - przepraszam)

[Ewa Włodek]

ooo, Janie, pięknieś rzekł, i mądrze, a przesłanie dla wielu jeszcze, prócz Ardesata... Myslę, że kazdy ma w życiu takie chwile, kiedy bardzo potrzebuje takich słów...

Pozdrawiam najserdeczniej...
Ewa

[Leon Gutner]

Janie trzecia mi jakoś tak dziwnie popłynęła w porównaniu do innych .
Drobiazg .
Bo całość jest - jak to u ciebie - pyszna i znakomita .
A końcówka palce lizać .

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

Nie wypada umierać z błahego powodu
Rozważając sumiennie własne przerdzewienia,

Przed "rozważając" dałabym przecinek.

Ziarna piachu nas gniotą, zaciskają przestrzeń
Jest krzyk którego nie ma, cisza która krzyczy,

Po "przestrzeń" przydałby się jakiś znak przestankowy.

"zaciskają przestrzeń" - według mnie nieudana metafora. Trudno mi ją sobie choćby zwizualizować, wyobrazić; już prędzej "wypełniają przestrzeń", albo "uwierają przestrzeń" - coś w ten deseń...

konchy wiązadła

Skoro wiersz i tak nie jest sylabotonikiem, można śmiało zrezygnować z inwersji i napisać "wiązadła konchy".

Dobądź na światło dzienne wyrośnięte perły;

Brzydko brzmi "wyrośnięte", moim zdaniem. Tak jakoś pospolicie...

A rany pulsujące, ściegiem brzasków zaszyj.

Bez przecinka po "pulsujące".
Tutaj też postarałabym się pomyśleć o tym, co zrobić z inwersją.

Na koniec jeszcze jedna uwaga - moim zdaniem wiersz ma bardzo brzydki, okropny wręcz tytuł. Nie zachęca do czytania. Chyba, że jest to nawiązanie do czegoś, o czym nie wiem... Ale wyjątkowo mi się nie podoba.

Skoro dedykowany, to nie będę podbierać adresatowi przyjemności wgryzienia się w tekst.
Nota bene (pozwolę sobie na drobną parafrazę):

Lecz Bogdan już nie mieszka tu...

Ogólnie powiem, że podoba mi się treść. Każdy z nas zna takich ludzi, którzy skrywają swoje wnętrze, którzy żyją zamknięci jak żółwie w skorupie. Nieraz ogarnia ich zniechęcenie, są nieufni wobec świata, co wywołuje w nich poczucie frustracji, a w końcu także wyalienowania. W końcu pojawia się także depresja, chęć odejścia, bo wszystko staje się najpierw bezsensowne, jałowe, mdłe, potem - wrogie, niezrozumiałe. Bariera rośnie, a przecież tak wcale nie musi być... Trzeba tylko dotrzeć do środka, znaleźć klucz do serducha, bo warto.

Pozdrawiam,


Glo.

[JSK]

Dzięki.
Ale widzę już, że remont tylko na szybko zrobiłem, a za trzecia strofę wziąć się na poważnie muszę.

[coobus]

Na początku odbierałem to, jako żal po śmierci przyjaciela, ale zaświecił mi się tytuł i zmieniłem kierunek myślenia. I uczepiłem się tej wiary, że nie wszystko jeszcze stracone, czego życzę Bogdanowi. I Tobie.
Chylę czoło, w uznaniu...

[skaranie boskie]

Tytuł...
Może i ma rację Glo, pisząc, że niedobry. Może tak.
A przecież to on właśnie mnie do wiersza przyciągnął.
On jest raczej mylny, bo zapowiada dużo mniej, niż pod nim można znaleźć.

Pozdrawiam