pragnienie

[Nalka31]

byle dotrzeć do brzegu zanim blask się dopali,
nadal błyszczy czerwienią, topi dłonie w granacie.
srebrną smugą na niebie wieczór szatę rozwija,
sen wplątał się w grzbiet fali, morskich głębin połacie.

łódź wędrówką zmęczona zatęskniła do kei
chociaż szoty napięte jeszcze z żaglem chcą tańczyć.
ciągle w górze nad głową chmur korowód się bieli,
ster do dłoni przytulę, by szlak pianą wyznaczyć.

w wantach wiatr cicho śpiewa o powrocie do domu,
tęskną nutą przy burcie woda takty wybija.
jeszcze idę w przechyle, powiew płótno wydyma,
niech ostatnim oddechem neptun w drodze mi sprzyja

[semiramida]

Malarski, pełen kolorów, nut i tęsknot wiersz:))) podoba mi się:))) semi.

[Gloinnen]

Zabrakło mi regularności, jeśli chodzi o rymy. Pierwsza i ostatnia zwrotka - rymują się jedynie wers drugi z czwartym. W środkowej - pierwszy z trzecim i drugi z czwartym.
Sprawia to wrażenie, jakby wiersz wciąż jeszcze był niedopracowany, jakby zabrakło pomysłu na rymy, aż w końcu Autorka machnęła ręką - a pies cię ganiał, niech zostanie, jak jest.


W pierwszej zwrotce:

byle dotrzeć do brzegu zanim blask się dopali,

"byle dotrzeć do brzegu, zanim blask się dopali" - przecinek daj przed "zanim".

sen wplątał się w grzbiet fali, morskich głębin połacie.

"sen się wplątał w grzbiet fali, w morskich głębin połacie."

Zaproponowałam zmiany, aby wyrównać rytm, a wers uczynić zgrabniejszym i przejrzystszym, bo jest raczej nieczytelny.

Rymy gramatyczne "tańczyć/wyznaczyć" oraz "wybija/sprzyja" - raczej mnie nie przekonują.

Natomiast podoba mi się nastrój wiersza, jego - jak słusznie zauważyła semi - malarskość, gra wrażeń zmysłowych (barwy, dźwięki, światła). I optymizm, który - pomimo melancholijnych tonów - emanuje z tego tekstu.
Jak widzę - wciąż klimaty szantowe, te same inspiracje - głęboko to w Tobie siedzi...

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

byle dotrzeć do brzegu zanim blask się dopali,
nadal błyszczy czerwienią, topi dłonie w granacie.
srebrną smugą na niebie wieczór szatę rozwija,
sen wplątał się w grzbiet fali, morskich głębin połacie.

nie wiem, Nalcia, może się czepiam, ale tak mi się lepiej czyta:

byle dotrzeć do brzegu, zanim blask się dopali;
nadal błyszczy czerwienią, topi dłonie w granacie.
na niebie srebrną smugą wieczór rozwija szaty,
sen wplątał się w grzebiet fali, w morskich głębin połacie.


podoba mi się wiersz - alegoria - życie ludzkie - statek zmierzający do przystani...
Pozdrowieńka liczne...
Ewa

[Leon Gutner]

Może rejs akurat w tym wierszu nieco zboczył z kursu ale to wciąż Nalkowy szkwał .

Z uszanowaniem L.G.

[Malwina]

A ja z podziwem ile to wierszy można pisać o żeglowaniu, a do tego tego kołyszący awatar

[Nalka31]

Zabrakło mi regularności, jeśli chodzi o rymy. Pierwsza i ostatnia zwrotka - rymują się jedynie wers drugi z czwartym. W środkowej - pierwszy z trzecim i drugi z czwartym.
Sprawia to wrażenie, jakby wiersz wciąż jeszcze był niedopracowany, jakby zabrakło pomysłu na rymy, aż w końcu Autorka machnęła ręką - a pies cię ganiał, niech zostanie, jak jest.


W pierwszej zwrotce:

byle dotrzeć do brzegu zanim blask się dopali,

"byle dotrzeć do brzegu, zanim blask się dopali" - przecinek daj przed "zanim".

sen wplątał się w grzbiet fali, morskich głębin połacie.

"sen się wplątał w grzbiet fali, w morskich głębin połacie."

Zaproponowałam zmiany, aby wyrównać rytm, a wers uczynić zgrabniejszym i przejrzystszym, bo jest raczej nieczytelny.

Rymy gramatyczne "tańczyć/wyznaczyć" oraz "wybija/sprzyja" - raczej mnie nie przekonują.

Natomiast podoba mi się nastrój wiersza, jego - jak słusznie zauważyła semi - malarskość, gra wrażeń zmysłowych (barwy, dźwięki, światła). I optymizm, który - pomimo melancholijnych tonów - emanuje z tego tekstu.
Jak widzę - wciąż klimaty szantowe, te same inspiracje - głęboko to w Tobie siedzi...

Pozdrawiam,


Glo.

Masz rację Glo, wyszperałam go z zakamarków, a teraz trzeba go dopracować. Jeszcze nie wiem, co zrobię, ale wiem gdzie są niedociągnięcia. Wyciągnęłam też i z racji klimatu. Niełatwo będzie go zachować, ale troszkę wysiłku przy nim będzie.

Wszystkim pięknie dziękuję za poczytanie.

[skaranie boskie]

Szkwał za burtą pieści fale,
woda w butach chlupie z rzadka,
żagle furczą choć niedbale -
trochę smutna będzie gadka.

Nie na moje stare kości
takich mokrych przygód wiącha -
nie dostoję ja waszmości!

Tu wilk morski puścił... bąka.

[Nalka31]

Puścił bąka, a to małpa
i niewychowane zwierzę.
Fioletowa trzęsiłapa,
ja na decku sobie leżę.

Mam ja w nosie taką gadkę
wolę wspinać się na reje.
Przyjdzie chętka palnę w czapkę,
niech się teraz małpa śmieje.

[anastazja]

Nalka aleś mnie ubawiła, potrafisz bronić

A serio, za Glo. Dasz radę.

Pozdrawiam