Ballada o wiejskiej madonnie

[misza]

Niewinnie rozrzuciła swoje ciemne włosy,
popłynęły za plecy szerokim potokiem.
Synek usnął przy piersi, ona wzrok podnosi
na pola płodnych kłosów i niebo - wysokie.

Widzę Panią Lipową, zakochaną matkę
- dziewczęcą twarz okryła aksamitnym cieniem.
W półmroku się wydaje, że zerka ukradkiem,
jak sączę wino z wiśni i leciutko drzemię.

Długa suknia faluje, niby łan pod deszczem;
zawinęła brzeg szaty na wysmukłej dłoni.
Cicho szepcze – pamiętaj, po to tutaj jestem,
by wszystko, co się rodzi podziwiać i chronić.

Przybyłam z kraju piasków na żyzne równiny,
pełne zbóż, polnych chabrów i bieli krwawnika.
Nowe ziarno wyrasta - wszędzie, gdzie patrzymy
- trzeba słuchać kolorów i dźwięków dotykać.

Ruszyła grzbietem miedzy – boso, bez korony;
z cichym wiatrem u boku, samotna madonna.
Zapatrzona w sokoła, który chmury gonił,
- wędrowała radosna, w lipiec otulona.

[Ewa Włodek]

pięknie opowiedziałeś tę Madonnę, Miszko...

Poczytałam z ogromną przyjemnością...Pozdrawiam najcieplej...
Ewa

[semiramida]

Jak Ty umiesz wzruszać, Misza!!! :))) semi.

[Stepanian]

Doskonałe opisy i świetnie, pejzażowo opowiedziana historia. Jesteś niewątpliwie jednym z moich ulubionych autorów. Któregoś dnia poproszę Cię o autograf.

[Nalka31]

Jak zwykle malujesz obrazem i pozwalasz błądzić wyobraźni. Ciepło i lirycznie, zatem z przyjemnością na dobranoc.

[misza]

Ewo

Semi

Stepanian

Nalko31

To nie wymyślona madonna, ale prawdziwa
Lipowa Pani z początku XVI wieku. Jest
częścią mojej rodziny od ponad dwustu lat

[Leon Gutner]

Po raz trzeci - z rozkoszą .

Pozdrawiam najmocniej L.G.

[misza]

Czołem, Leo

Byle do wiosny, chociaż nawet jesień ma swoje uroki