oskarżenie

[semiramida]

OSKARŻENIE

przeglądam się w nienawiści
jak w stali noży

kolejnymi z rozpaczą
przebijam zamknięte drzwi

dziś jedynie zimie
potrafię zaufać

trzeszczą furmanki
na śniegu
odjazd
...odjazd...

tyle jeszcze miejsc czeka
i dłoni wyciągniętych
po ciepło

nie teraz proszę
jeszcze nie teraz

[iskierka]

Ciekawy wiersz nawet mi te powtórzenia nie przeszkadzają
bo dobrze się z nimi czyta

[semiramida]

To dobrze, że się dobrze czyta:))) s.

[Jarek B]

"przeglądam się w nienawiści
jak w stali noży

kolejnymi z rozpaczą
przebijam zamknięte drzwi"

jest fajno choć ja to widzę:)

"przeglądam się w nienawiści
kolejnej rozpaczy

z chłodem stalowych noży
przebijam zatrzaśnięte drzwi

w tym jebanym zimnie
trzeszczą zamarznięte
kręgosłupy woźniców

nim odjadę
w ciepłych dłoniach
jeszcze tylko zakwili

dżezus krais "

[P.A.R.]

przeglądam się w nienawiści

kolejnymi rozpaczami
przebijam drzwi

i nawet zimie
nie potrafię zaufać

trzeszczą sanie
na śniegu

tyle jeszcze miejsc
dłoni wyciągniętych
pod płozy

nie teraz

[semiramida]

Dziękuję za poczytanie:))) Ciekawe są Wasze propozycje, ale to już nie to samo. Poza tym nie trawię wulgaryzmów w poezji. Wiersze to nie rynsztok. Późnojesienne uśmiechy dla Was:))) s.

[Sede Vacante]

Od pierwszego do ostatniego słowa, niezwykły.
Trudno napisać coś bardziej rzeczowego, jak po prostu całość mi się podoba.
Twoja umiejętność władania słowem, wielka wyobraźnia, którą się czuje czytając. Żadnych banałów, wyświechtanych zwrotów, utartych poetyckich ścieżek. Świeżość. Piękna świeżość.

[Gajka]

Semi jest super

[Gloinnen]

tyle jeszcze miejsc czeka
i dłoni wyciągniętych
po ciepło

nie teraz proszę
jeszcze nie teraz

Wywal to pierwsze "jeszcze", semi.

Wiersz jest bardzo dobry. Zaczyna się od mocnego obrazu - nienawiść, noże, może chęć zemsty na kimś? Pozostaje jednak tylko bezradność. Kto z nas nie zna takich momentów, gdy w końcu trzeba się poddać, bo nie można walczyć z wiatrakami?
Później obraz zimy sugeruje chęć wycofania się, przynajmniej sezonowego, z życia. Peelka ufa zimie, liczy na zapomnienie, wyciszenie, ukojenie (poprzez sen zimowy). Pragnie wewnętrznej, choćby symbolicznej śmierci - odwołuję się tu do zimy jako do obrazu umierania przyrody.
Dalej - wizja furmanek - to jakby zapowiedź podróży w nieznaną, pełną nadziei przyszłość. Peelka jednak nie chce tych zmian, boi się ich, wzbrania się przed ich zaakceptowaniem. Nie potrafi oderwać się od roztrząsania, od rozpamiętywania. Chyba woli - przy najmniej na razie - tę zimę, te śniegi, stagnacje, ból. Coś ją bardzo mocno trzyma przy tym. Silne uczucie. Miłość? Tęsknota? Nieraz zdajemy sobie przecież, z całą świadomością, sprawę z tego, że coś straciliśmy, że coś przegraliśmy, że coś się już nie odstanie. A jednak - sprzeciwiamy się wszelkim nakazom, które mówią - zapomnij, idź naprzód.
Wiersz odczytuję więc jako opis pewnego etapu w życiu - pomiędzy upadkiem a powstaniem. Sporo na ten temat myślałam ostatnio, więc trafił do mnie - jak najbardziej.

Pozdrawiam,


Glo.

[atoja]

wołanie o ciepło i zrozumienie, normalne ludzkie odruchy...także o życie w zmaganiu z chorobą

ciekawie Semi