Na fali

[misza]

Nie widać brzegów lądu na białym ekranie,
lecz litery posłusznie składają się w słowa.
Muszę na pustej mapie swoje miejsce znaleźć
i drogę bez kompasu wytyczać od nowa.

Biały świt się zakrada przez zamknięte okna,
z cieniem nocy, skostniałej, na zdrętwiałych plecach.
W dole błyszczy ulica, bezludna i mokra,
którą deszcz jeszcze wczoraj, razem z wiatrem, przetarł

Łacińskie nazwy chorób zabrzmiały w półmroku,
jak tajemne zaklęcie do bramy Edenu.
Potem głosy ucichły i znów nastał spokój,
Łatwiej będzie do brzegu dopłynąć samemu.

Cicho drzemie przy łóżku Anioł Stróż z obrazka,
jeszcze pusto w pokoju - trwa szpitalna cisza.
Omijam rafę ciała, gdy ból się nawarstwia,
dryfując w samotności za statkiem Odysa.

[Ewa Włodek]

ech, Miszko, Miszko, jat Ty delikatnie opisałeś tę szpitalną rzeczywistość... Tak - w ciszy, takiej, która czasem trzyma za gardło, strachem podszyta...

Pozdrawiam najserdeczniej...
Ewa

ps. kiedyś popełniłam tekst o zbliżonej tematyce, tylko u mnie było o wiele więcej szarpaniny. I dziś mi go Swoim przypomniałeś...

[atoja]

ta fala zaniosła Odyseusza na ląd...walka z własną słabością zwyciężyła
Miszo

[misza]

Ewo

Atojo

Kiedy nie widać lądu, lepiej się trzymać Odysa.
On w końcu trafi do celu

[Leon Gutner]

Biały świt się zakrada przez zamknięte okna,
z cieniem nocy, skostniałej, na zdrętwiałych plecach.
W dole błyszczy ulica, bezludna i mokra,
którą deszcz jeszcze wczoraj, razem z wiatrem, przetarł

Wybrałem tę strofę, która do spółki z ostatnią, kreuje istotę tego wiersza.

Z prawdziwą przyjemnością L.G.

[misza]

Tak uważasz?
Najważniejsze, że z przyjemnością

[coobus]

Szpitalna odeseja. Znów pokazałeś klasę, Misza