Dom zimny

[anastazja]

Dom zimny



Wydeptał sobie ścieżkę do wygodnego zaspokajania potrzeb. Podporządkował rodzinę. Nikt nie ośmielił się przeciwstawić ojcu. Lubił gotowane na śniadanie, obiad i kolację. Mącznie: pierogi, ewentualnie kluski.
Dzieci kochały oboje rodziców, ale bały się ojca. Poznały zimny świat, zapisany ranami. Matka wykonywała swoje obowiązki cicho, bez szemrania. Wszyscy tańczyli w takt tej dziwnej melodii.

Jest takie miejsce, gdzie chowa się tajemnice przeszłości. Im zapadły w pamieć na zawsze. Brzęk tłuczonej szyby, krew, pijacki krzyk i matka uciekająca boso w listopadową noc.Dziś księżyc przypomina blask ostrza noża wbitego w blat stołu i słowa: - Jak ta kurwa wróci, to ją zabiję. Błagalnie spoglądały w kierunku drzwi, chowając jednocześnie głowy pod kołdrę. Myślę, że nie zapomną zapachu cudzej pościeli, przeraźliwej ciszy, przerywanej szczekaniem psów. Nasłuchiwania czy idzie. Szczęku zębów, bicia serca, podchodzącego aż do krtani, a rano - piasku pod powiekami i strachu. I pytań, czy ojciec żyje, czy już się powiesił?

Świtem wracali do domu w takim milczeniu, jakiego nigdy potem nie doświadczyli. W szkole, zamiast słuchać, o czym mówił nauczyciel, myśleli o rodzicach, o ojcu. Czy wytrzeźwiał?

W szkole zamiast słuchać nauczyciela, myśleli o rodzicach, a głównie o ojcu - czy wytrzeźwiał. A on spał na ławce, oparty o drzwi. Wchodzili przez okno, z łatwością, bo wcześniej je wybił. A później były przeprosiny i przysięgi. Do następnych ran.

Czasem głodowali, ponieważ ojciec przepijał lub gubił wypłatę. Żeby było na chleb - pracowali u ludzi, a matka nicowała wypłowiałe ubrania.
- Jak pani to robi? Jak daje radę? - Pytali sąsiedzi.
Uśmiechała się wtedy przez łzy, w ogóle rzadko się uśmiechała. Rozsiewała dobro i spokój. Taka cicha, wałkowała ciasto spracowanymi rękoma, nie dając sobie pomóc.
- Ja sama, dziecko. - Mówiła. - On nie będzie jadł.
- Je! Mamo kochana, razem z naszym sercem. - Odpowiadała Kasia.

Matka opowiadała jej później, że był taki dzień, kiedy chciała się z nimi rzucić pod pociąg, by skończyć tę mękę.

Podobno za zakrętem zawsze coś czeka. Na nich czekały: jaśniejsze niebo, piękniejsze drzewa i ptaki w barwnych swetrach. Zemsty nie było, a Bóg - rozliczy...

Matka przeżyła osiemdziesiąt pięć lat. Kiedy odeszła, pytały siebie, dlaczego zmarła pierwsza.
Ojcem opiekowali się jeszcze pięć lat. Czasem płakał, nie byli pewni, czy wstyd mu za przeszłość, i żałuje, a może lituje się nad sobą, bardzo bał się śmierci.

Przed śmiercią stracił głos, później nie wydobył z siebie nawet szeptu.
Pokornie wyciągał ręce, chciał do domu. Nie można było, potrzebował tlenu i kroplówek.
Wyniszczone reszki człowieka umierały w pełni świadomie, patrząc na dzieci z niedowierzaniem i strachem. A one tuliły jego głowę, bo chyba pierwszy i ostatni raz w życiu pozwolił na czułość.

Teraz tęsknią za obojgiem...

[skaranie boskie]

Ja już to czytałem.
Na pewno.
Nie chce mi się szukać w pamięci, gdzie i kiedy ale na pewno czytałem.
Nie pamiętam, co wtedy napisałem pod tekstem (jeżeli w ogóle coś napisałem), ale dziś nie bardzo wiem co napisać. Ograniczę się więc - na razie - do prośby o korektę. Brakuje kilku spacji po znakach interpunkcyjnych, a jedno zdanie przyprawia mnie o gramatyczny dyskomfort.

Rozsiewała dobro, jak ziarna na chleb, iczerpiąc siły, dla ośmioosobowej rodziny?

Chyba tu wrócę.

[anastazja]

Nie chce mi się szukać w pamięci, gdzie i kiedy ale na pewno czytałem.
Nie pamiętam, co wtedy napisałem pod tekstem (jeżeli w ogóle coś napisałem), ale dziś nie bardzo wiem co napisać. Ograniczę się więc - na razie - do prośby o korektę. Brakuje kilku spacji po znakach interpunkcyjnych, a jedno zdanie przyprawia mnie o gramatyczny dyskomfort.

Zapewne czytałeś Skaranku. Mam prośbę, czy mógłbyś wskazać, gdzie mają być spacje?
Ten gramatyczny dyskomfort poprawiłam, tekst był kopiowany, zapewne stąd taki błąd.

Serdecznie pozdrawiam

[skaranie boskie]

Wiesz, edukacyjna rola portalu nie powinna się sprowadzać do nauki pisowni. Wychodzimy tu z założenia, że tę umiejętność każdy z nas posiadł. Jestem pewien, że przy odrobinie dobrej woli poradzisz sobie z korektą swojego tekstu. Podpowiem Ci tylko, że przy znakach interpunkcyjnych zawsze stosujemy spację po znaku. Wyjątkiem jest myślnik, którego obdarowujemy dwoma spacjami - po jednej przed i po.

Pozdrawiam

[SamoZuo]

Bardzo ciężkie, ale takie ma chyba być, momentami na prawdę widzi się to, co chesz przekazać.


Pozdrawiam

[anastazja]

Wiesz, edukacyjna rola portalu nie powinna się sprowadzać do nauki pisowni. Wychodzimy tu z założenia, że tę umiejętność każdy z nas posiadł.

Ale się wymądrzyłeś skaranie - dowalić każdy może, trudniej pomóc co?



Dziękuję Zuo, za czytanie, pozdrawiam

[Ewa Włodek]

Wydeptał sobie ścieżkę do wygodnego zaspokajania potrzeb. Podporządkował sobie rodzinę. Nikt nie ośmielił się przeciwstawić ojcu. Lubił gotowane na śniadanie, obiad i kolację. Mącznie: pierogi, ewentualnie kluski.
Dzieci kochały oboje rodziców, ale bały się ojca. Poznały zimny świat, zapisany ranami. Matka wykonywała swoje obowiązki cicho, bez szemrania. Wszyscy tańczyli w takt tej dziwnej melodii.

Jest takie miejsce, gdzie chowa się tajemnice przeszłości. Im zapdły w pamieć na zawsze. Brzęk tłuczonej szyby, krew, pijacki krzyk i matka uciekająca boso w listopadową noc.Dziś księżyc przypomina blask ostrza noża wbitego w blat stołu i słowa: - Jak ta kurwa wróci, to ją zabiję. Błagalnie spoglądały w kierunku drzwi, chowając jednocześnie głowy pod kołdrę. Myślę, że nie zapomną zapachu cudzej pościeli, przeraźliwej ciszy, przerywanej szczekaniem psów. Nasłuchiwania czy idzie. Szczęku zębów, bicia serca, podchodzącego aż do krtani, a rano - piasku pod powiekami i strachu. I pytań, czy ojciec żyje, czy już się powiesił?

Świtem wracali do domu w takim milczeniu, jakiego nigdy potem nie doświadczyli. W szkole, zamiast słuchać, o czym mówił nauczyciel, myśleli o rodzicach, o ojcu. Czy wytrzeźwiał?



Anastazjo, bardzo Cie przepraszam, że pozwoliłam sobie przeredagować poczatek Twojego opowiadania. Ale może ten "żywy przykład" przyda Ci się?
Opowiadanie - dobre, mocne, prawdziwe. Lubię takie

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[iTuiTam]

Ja także już czytałam to opowiadanie, Anastazjo. Ma potencjał, ale jak wcześniej zauważono, musisz popracować nad zapisem, formatowaniem, itp, itd.
Podpowiem, jak to możesz zrobić w prosty sposób: sięgnij po czyjeś wydrukowane opowiadanie, na pewno masz jakieś w domowej bibliotece. Popatrz, jak wygląda zapis dialogów, spacje, myślniki,podział na paragrafy.
Zresztą, co ja się będę 'wymądrzać' pogooglaj, wszystko znajdziesz w Necie.
Tu np link do zapisywania dialogów.
http://www.ekorekta24.pl/proza/130-inte ... ac-dialogi

życzę powodzenia
serdecznie
iTuiTam

[anastazja]

Ewuś gniewać? - mogę być tylko wdzięczna, dziękuję, za pomoc, przepraszam, ze nie potrafię zredagować utworu jak być powinien (to moje niedokształcenie, ha,ha) z wierszem łatwiej

za dobre serce





Przepraszam, ze dopiero dzisiaj zauważyłam wpis. Byłam pewna, ze nikt nie czyta, zastanawiałam się nad usunięciem tekstu, ale jeśli tak dobrze radzicie, postaram się iTiTam. Jesteś kochana, dziękuję

zapraszam na kawę w Bieszczady

[411]

Witaj Anastazjo. Straszliwie dawno juz niczego nie komentowalam, mam nadzieje, ze sie uda cos sensownego sklecic...

Przyciagnal mnie tytul (i co z tego, ze inwersja?) i pierwsze zdanie.

Wydeptał sobie ścieżkę do wygodnego zaspokajania potrzeb.

Zdanie z gatunku tych granicznych - miedzy geniuszem, a zwyklactwem. Fascynujace.
Potem juz poszlo migiem, przeczytalam jednym tchem. Ulubione fragmenty? Prosze bardzo:

A później były przeprosiny i przysięgi. Do następnych ran.

- Je! Mamo kochana, razem z naszym sercem.

Na nich czekały: jaśniejsze niebo, piękniejsze drzewa i ptaki w barwnych swetrach.

A one tuliły jego głowę, bo chyba pierwszy i ostatni raz w życiu pozwolił na czułość.

Tyle zachwytów.
Pare potkniec:

- Jak ta kurwa wróci, to ją zabiję.

Uśmiechała się wtedy przez łzy, chociaż w ogóle rzadko się uśmiechała., choć i tak wokół rozsiewała dobro.

Ojcem opiekowali się jeszcze przez pięć lat. /.../
Zmarł w szpitalu, cztery lata po żonie.

I chyba tyle.

Tekst jest z gatunku tych zyciowych, wrecz wyciskajacych lzy jak grochy. Smutny, przejmujacy, zwykly, ale w tle, gdzies pod powierzchnia czai sie nadzieja. Jarzy sie leciutko jakas tecza, optymizm nawet.
To duza sztuka. Napisac o zyciu, ale nie stworzyc przy tym czegos, od czego watroba gnije. Cos, co jest na tyle lekkie, ze nie zauwaza sie drobiazgów, a zarazem zostaje w srodku. Takich tekstów nie da sie pisac z wyobrazni. Tego nie mozna wymyslic. To trzeba przezyc - niezaleznie - jako swiadek naoczny, czy tez obserwator postronny.
I Ty tak wlasnie piszesz, egal, czy wiersze, czy proze. To, co tworzysz jest wiarygodne, nie ma w tym falszu. I to jest piekne. I to mnie zachwyca. I dlatego lubie Cie czytac.
I tym wazelinowym akcentem zakoncze.
Mam nadzieje, na wiecej.

Milego, Józefina.

PS Niech mi tylko ktos, cholerka, wytlumaczy, dlaczego 7/8 pojawiajacych sie tu tekstów, znajduje sie wlasnie TU, a nie w dziale miniatur???
No, ide sobie, bo jeszcze mnie znielubicie.