opad promieniotwórczy

[Alek Osiński]

dialogi z przekonaniem
mają swoich świadków
nie jakiś jeden z drugim
ale starannie ułożony bukiet
przesada ujęta śmiechem

nie bądź nudny
przecież jesień
rozpala najwięcej ogni
żmudny listopad
gubi się w pokucie

dawno już przeszedł
miejsce gdzie się umówiliśmy
więc wyszedłem ze światłem
żeby go szukać

nie szkoda robić dymu
on też musi
dojść jakoś do siebie
przechodniu

tylko nic nie mów
jeśli zapuścisz się
głęboko w ziemię
a ona cię spotka

[Gloinnen]

Czytam wielokrotnie i za każdym razem nasuwa mi się inna interpretacja.

Pierwsza i najbardziej mi bliska: wiersz opowiada o tym, jak trudno ludziom jest się zrozumieć. O wzajemnym poszukiwaniu się. Jesienna sceneria wprowadza dodatkowo klimat dekadencki (przemijanie), w końcówce tajemnicza "ona" oczekująca w ziemi - jesień właśnie? śmierć? Tym bardziej, że przywołujesz pełen ogni, dymu, światełek listopad - a więc miesiąc zadumy nad ulotnością ludzkiego życia, w powiązaniu z dniem Wszystkich Świętych i Zaduszkami. Może więc chodzi o próbę nawiązania kontaktu z tymi, których już nie ma? A może o śmierć pozorną? W końcu ludzie odchodzą w różny sposób. Także i "na zawsze", choć nie w zaświaty.

Odchodzą przyjaciele, ci, których pokochaliśmy. Czyżbyśmy wszyscy byli dla siebie jedynie mijającymi się przypadkowo "przechodniami"? Nie umiemy przekroczyć pewnej granicy, poza którą stalibyśmy się naprawdę sobie bliscy. Uświadamiamy sobie to często za późno. Czasem dopiero zapalając ten symboliczny lampionik. Jak wołanie, prośbę o zbliżenie. Zaklęty krąg rozstań, powrotów. A może ta "ona" z pointy - to pamięć? Wszystko to, co przechowaliśmy z całego życia, wszystko to, co pozostało w nas po innych ludziach - słowa, sytuacje, zdarzenia, smutki i radości...

Przyszło mi też do głowy skojarzenie z powiedzonkiem "ze świecą czegoś szukać"... Tak się mówi o czymś niezwykle trudnym do odnalezienia, niezwykłym, wyjątkowym, rzadkim. Zastanawiam się cały czas, czego/kogo szuka peel. Najprościej byłoby odpowiedzieć - przyjaciela. Ale kim jest tenże wyżej wspomniany? Bo pasuje mi mnóstwo odpowiedzi, z Bogiem włącznie.

przecież jesień
rozpala najwięcej ogni

To jest przepiękne.

tylko nic nie mów
jeśli zapuścisz się
głęboko w ziemię
a ona cię spotka

Pointa - jeszcze lepsza.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

dialogi z przekonaniem
mają swoich świadków
nie jakiś jeden z drugim
ale starannie ułożony bukiet
przesada ujęta śmiechem

Bardzo podoba mi się, ta strofka, porównanie dialogu do ułożonego bukietu piękne.
Właśnie w ten sposób powinniśmy rozmawiać, układając, dobierając, starannie słowa. W wierszu jest wiele istotnych zdarzeń, np poniżej strofka, myślę, mówi o poszukiwaniu kogoś bliskiego, kiedy minął czas umowy spotkania. Aj, Alku, nie umiem komentować, ale czuję go dobrze.

dawno już przeszedł
miejsce gdzie się umówiliśmy
więc wyszedłem ze światłem
żeby go szukać

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

relacje międzyludzkie - delikatne, krótkotrwałe, jak kwiaty, jak one mogą na chwilę zachwycić, by szybko zwiędnąć, by w konsekawncji sprowadzić się do zdawkowego uśmiechu?
I przemijanie - jesień jako metafora odchodzenia, choć jeszcze ozdobna, bogata, efektowna - zmierza do finiszu, jak ludzkie życie. A pointa - cóz, wszystko kiedyś trafi do podziemnego świata, jaki by nie był...
Tak Cię dziś czytam, Alku...

i uśmiechy posyłam...
Ewa

[iTuiTam]

...
przechodniu

tylko nic nie mów
jeśli zapuścisz się
głęboko w ziemię
a ona cię spotka

Wszystko dochodzi do siebie w swoim, odpowiednim czasie, listopady, dymy, miejsca, w których potrzebne światło.

Piękna i wieloznaczna puenta, bo kim jest ona.

i zapomniałam: tytuł, tytuł - doskonała gra słów.

serdecznie
iTuiTam

[iskierka]

Tytuł świetny, puenta świetna, wykonanie cudo..

[Alek Osiński]

Jesienna sceneria wprowadza dodatkowo klimat dekadencki (przemijanie), w końcówce tajemnicza "ona" oczekująca w ziemi - jesień właśnie? śmierć?

jesień jako metafora odchodzenia, choć jeszcze ozdobna, bogata, efektowna - zmierza do finiszu, jak ludzkie życie.

To miał być optymistyczny wiersz, a już na pewno pogodny Powstał spontanicznie w nocy i spontanicznie został
zamieszczony, cóż poradzę, że jak tylko chcę napisać coś optymistycznego, wychodzą mi smęty, widać pora taka;)

W związku ze spontanicznością sam go jeszcze do końca nie zbadałem, stąd niezmiernie jestem Wam
wdzięczny za wszelkie interpretacje i wielką pomoc

Dziękuję serdecznie i pozdrawiam

[Halszka55]

rozmowa nie sam na sam stąd bukiet dobieranych słów go tworzy a jesień jest przedpokojem pomiędzy śmiercią a budzeniem się życia ..pięknie napisane jeszcze kolory by za chwilę dymem szły do nieba jakby niebytu zostawiając pamięć o spotkaniu.. ;-)= za życia