Gdy zima przyniosła lekkość

[Gloinnen]

Lepiej łączyć, czy dzielić i żal wlewać w mity?
Ranek chmury rozprasza - wczorajsze rozdarcia.
Światło mgłą spływa z dłoni. Znów brama otwarta.
Przejdę lekko. A zima rozgwieździ czas przyszły.

Sięgam chciwie po spokój. Zaczerpnąć chcę z nieba.
Słowom wagi ubyło. Dość będzie. Zapomnę.
Tak po prostu. Nie muszę już dźwigać urojeń.
Niechaj w ziemi zmarzniętej dojrzeje nadzieja.

Wzrok nieśmiało podnoszę na wierzby przydrożne.
Wkrótce wdzięczna kantata ten pejzaż przemierzy.
Nagość drzew - wspólnie z moją - zamieni się w spowiedź.

Lęk zdmuchnięty jak świeca dogasa wśród śnieżyc.
Cichną blizny pod śniegiem. Powoli się rodzę
w srebrnym cieniu. To uśmiech, choć trudno uwierzyć.



____________________
Glo.

[iskierka]

Lepiej łączyć, czy dzielić

nie powinna być tu kropa?
a potem, żal wlewać w mity. Bez tego i.

[Gloinnen]

nie powinna być tu kropa?
a potem, żal wlewać w mity. Bez tego i.

Nie.

[Leon Gutner]

Wzrok nieśmiało podnoszę na wierzby przydrożne.
Wkrótce wdzięczna kantata ten pejzaż przemierzy.
Nagość drzew - tak jak moja - zamieni się w spowiedź.

Lęk zdmuchnięty jak świeca dogasa wśród śnieżyc.
Cichną blizny pod śniegiem. Powoli się rodzę
w srebrnym cieniu. To uśmiech, choć trudno uwierzyć.

To najbardziej .
A ogólnie to chyba mój wiersz dnia .

Z uszanowaniem L.G.

[skaranie boskie]

Glo w szekspirowskich klimatach.
Może nie tyle w klimatach, co w formie.
To chyba twoja poetyka, dobrze Ci wychodzi.
Szkoda tylko, że unikasz rozbudowanych zdań, dodałyby uroku samemu czytaniu.

[coobus]

Sięgam chciwie po miłość.
bardziej pewnie i śmiało.
Słowom nic nie ubyło,
nawet jakby zyskały.