lamentalizacja

[ks-hp]

Barokowe dzieci nie tulą się do macic czy szczeżują zębów.
Rozdrabniam granice, do których chcą dojść i przekroczyć.
Ziarnujemy tylko niewyrodki, główki osmalone w fermentacji;
wysuwają przepalenizny jak porcelanowe fekalia

aż do dzisiaj - skąd mógłbyś przypuszczać, że dotrą,
na wydechu szepną pierwsze słowo i nie nazwą ojcem? Skąd mógłbyś
pochodzić, aby dać im nadzieje na dzieje? Zbyt

suche, spłowiałe; nieważkie i nieważące. Noś w skroni ból
po przeszłym, niech wyrwie szczątki. Nadzieje
czaszki na sczerwione palce. Szylkretowe dzieci przychodzą
nocą, żeby łapać perły, ale nigdy nie oddają
spojrzeń czy uśmiechów. Lubimy pławić się
w morzach, niewidocznych plamach, poskręcanych ciałkach.

Przyzwyczajenie dopiero teraz zostaje puentą.

[emelly]

Barokowe

Dobre słowo na określenie tego wiersza Nieregularne kształty ma ta Twoja perła, słowa wykrzywiają się jak aniołki w pozłacanym danse macabre i... coś w tym jest:))

[anastazja]

Barokowe dzieci nie tulą się do macic czy szczeżują zębów.
Rozdrabniam granice, do których chcą dojść i przekroczyć.
Ziarnujemy tylko niewyrodki, główki osmalone w fermentacji;
wysuwają przepalenizny jak porcelanowe fekalia

Strofa porażająca wprost, ...barokowe dzieci nie tulą się do macic... chodzi o dzieci z in vitro?

Mocny tekst. Mnie zatrzymał, pewnie wrócę, muszę jeszcze poczytać.
Pozdrawiam.

[iskierka]

Bardzo mocny i niesamowity wiersz.
Ujął mnie do szpiku kości

[Gloinnen]

Ja również doszukałam się tutaj nawiązania do zamrażania embrionów w procesie "in vitro". Ale może być również mowa o abortusach. (dzieci z aborcji? poronione płody?) W każdym razie - wszystkie istnienia, które uległy swoistemu "zatrzymaniu w czasie".
Wiersz jak dla mnie niejednoznaczny. Bo może być mowa o aborcji w wymiarze czysto ludzkim, gdy to człowiek uzurpuje sobie prawo do decydowania o ich losie.

Skąd mógłbyś
pochodzić, aby dać im nadzieje na dzieje?

Brzmi niemal jak oskarżenie - bo rzeczywiście, czy ktokolwiek dał prawo do stanowieniu - co jest życiem, gdzie przebiegają tego życia granice? Wiele dyskusji wokół tematu aborcji toczy się w kwestii - czy zarodek/płód to już dziecko, istota, ludzkie istnienie, czy jeszcze tylko tzw. "tkanka ciążowa". A jakie mamy niezachwiane przesłanki, podstawy, kompetencje (zdecydowanie wyższego rzędu, niż nasz ograniczony ludzki rozum i kulawe, ułomne emocje), aby o tym rozstrzygać?

Wiersz Twój celowo jest skomponowany na zasadzie makabreski, jakby chciał czymś przerazić, pokazać otchłań wypełnioną tymi niezdefiniowanymi istnieniami, groteskowym życiem. Odwołujesz się do pierwotnych, archetypicznych obrazów (morze), barokowość wzmacnia ten niepokój. Była to przecież epoka rozdarć, lęku, wynaturzeń, przejaskrawień. Przy okazji świetne skojarzenie z perłą, która przecież jest owocem bólu...

Wspaniale skomponowany wiersz, obrazy dobrane z rozmysłem, tworzą przemyślaną w stu procentach całość, spójną znaczeniowo, przemawiającą do wrażliwości, przeszywającą...

Szczerze gratuluję tego wiersza, jeden z lepszych, jakie ostatnio tutaj czytałam.

Pozdrawiam,


Glo.

[emelly]

Wiele dyskusji wokół tematu aborcji toczy się w kwestii - czy zarodek/płód to już dziecko, istota, ludzkie istnienie, czy jeszcze tylko tzw. "tkanka ciążowa".

Sprawa jest prosta - jak w ciąży jest przyszła królowa Anglii, to mamy do czynienia z "dzieckiem" i "królewskim potomkiem", a jak samotna matka, to już tylko z "tkanką ciążową".