Gdy zima przyniosła lekkość

[Gloinnen]

Lepiej łączyć, czy dzielić i żal wlewać w mity?
Ranek chmury rozprasza - wczorajsze rozdarcia.
Światło mgłą spływa z dłoni. Znów brama otwarta.
Przejdę lekko. A zima rozgwieździ czas przyszły.

Sięgam chciwie po spokój. Zaczerpnąć chcę z nieba.
Słowom wagi ubyło. Dość będzie. Zapomnę.
Tak po prostu. Nie muszę już dźwigać urojeń.
Niechaj w ziemi zmarzniętej dojrzeje nadzieja.

Wzrok nieśmiało podnoszę na wierzby przydrożne.
Wkrótce wdzięczna kantata ten pejzaż przemierzy.
Nagość drzew - tak jak moja - zamieni się w spowiedź.

Lęk zdmuchnięty jak świeca dogasa wśród śnieżyc.
Cichną blizny pod śniegiem. Powoli się rodzę
w srebrnym cieniu. To uśmiech, choć trudno uwierzyć.



____________________
Glo.