U progu zimy

[Gloinnen]

Lekkość od rana. Powitanie.
Miasto oddycha pierwszym śniegiem,
drzewa włożyły srebrne szale,
swawolny wiatr do ucha szepcze
zmyślne ballady z zimą w puencie.

Mokra biel spływa ulicami
jak przeszłość, którą z siebie zrzucam.
W końcu - labirynt pokonany;
myśl nowych prądów pragnie szukać
i ciepłem się wypełnia pustka.

Jakby na przekór zgniłej aurze
biegnę przez zamieć, wolna wreszcie.
Odwrócę błędny bieg wydarzeń.
Patrz! Można jednym śmiałym gestem
odmienić komuś świat na lepsze.



____________________
Glo.