karenina

[ks-hp]

Anna w gronostaju i szyszkach. Widzisz, odjeżdża
transkoleją: słońce w pióropuszu, śnieg na balustradzie
ramion. Syczy; właśnie ktoś wpadł pod pociąg
z wizytą, przy herbacie, dobrym wierszu i
człowieku.

Kiedyś siadała przy oknie; teraz stoi, jakby miała
stracić kręgosłup. Widziała światło w tunelu
tętnic, nie zeszła; sięgała do mięśnia, kości, do szpiku.

Wróciła. Zacerowałem jej usta, z piersi
lała się krew, gorycz jak szczęście. W domu upiekła mężowi
pierniki; wystygły w rękach
ręce.

Później zmienili rozkład.



____________________
cykl: syberiada

[iskierka]

ręce.

moim zdaniem, to chyba niepotrzebne jest.
Ale to moja sugestia. Wiersz jest i tak dobry

[Ewa Włodek]

karenina - kobieta oszalała w jakimś sensie - z pragnienia, z miłości, a może tylko - na punkcie swojego pragnienia tej miłości. Albo - każdej miłości, bardziej z krwi niż z konwenansu...Cóż, w powieści - ona zabiła siebie, a w życiu zdarza się, że taka kobieta zabija to swoje pragnienie, marzenie. I tam, gdzie jest, zostają w czyichś rękach - ręce całkiem wystygłe, jak dłonie lalki... Tak sobie poczytałam tym razem...

uśmiechy dołączam...
Ewa

[Alek Osiński]

No, jak Anna to musi dobrze wyglądać.

Dla mnie esencja wiersza kryje się tutaj:

Anna w gronostaju i szyszkach. Widzisz, odjeżdża
transkoleją: słońce w pióropuszu, śnieg na balustradzie
ramion. Syczy;

Kiedyś siadała przy oknie; teraz stoi, jakby miała
stracić kręgosłup. Widziała światło w tunelu
tętnic, nie zeszła

Zacerowałem jej usta, z piersi
lała się krew, gorycz jak szczęście. W domu upiekła mężowi
pierniki; wystygły w rękach
ręce.

Później zmienili rozkład.

Pozostałe fragmenty mnie akurat rozpraszają, ale cóż czytelnikowi wolno czytać wybiórczo;)
ale to co wyjąłem...bardzo się podoba