krajobrazy nas kołyszą przedzimą

[iTuiTam]

• • • krajobrazy nas kołyszą przedzimą wżłobione w pejzaże
      strumienie i olszyny wymyślone szronem wykłute mgłą na lśnienie
      na szybie przecienkiej granicy pomiędzy światłem i zwątpieniem
      półprzymknięte drzwi kuszą sekretami jak w legendach
      zapomnienie panoszy się za smugą i chichocze wielkooki strach
      
      ukrywany kształt przyszłych czasów które przysuwają
      krzesła bliżej łóżka pod okno do ściany pod sufit skłębiony ucieczką
      gdzie mrowią się obłoki i można je rzeźbić jak cukrową watę
      iść przez przed siebie cofając wskazówki przestawiać ślady drogowskazy
      pertraktacje z nadzieją do społu w oszustwie bliźniaczki
      
      nakładamy zielone sukienki seledynowy makijaż ze słoiczków
      wtapiając się w tło powstrzymując oddech i powieki
      żeby nie zdradzić że zamarło w nas życie
      w czekaniu na przeznaczenie wyliczone co do milicząstki
      raczkujemy w trawie podnosząc białe łzy odczarowane
      na twarzowy karmin
      
      krajobrazy nas kołyszą przedzimą
      wrysowane w fatum
      kropla po kropli
      dogania cisza
      
      
      iTuiTam
      13 XII 2012

[coobus]

Cóż, mogę tylko przyklasnąć przeczytałem dwukrotnie, widać było mi mało. Jak po dobrym posiłku. Dałem sie kołysać tym krajobrazom...

[czochrata]

[e_14scie]

Jak zimową kołysankę, tak czytałam Twój wiersz, Elżbieto.

W jednym miejscu, mam małę wątpliwość

strumienie i olszyny wymyślone szronem wykłute mgłą na lśnienie
na szybie przecienkiej granicy pomiędzy światłem i zwątpieniem
półprzymknięte drzwi kuszą sekretami jak w zmyśleniach

nie dałoby się zastąpić?

[iskierka]

powiem krótko. Dobry wiersz

[iTuiTam]

Cóż, mogę tylko przyklasnąć przeczytałem dwukrotnie, widać było mi mało. Jak po dobrym posiłku. Dałem sie kołysać tym krajobrazom...

Miłe, co piszesz. Dziękuję.

Dodano -- 14 gru 2012, 12:37 --

Dzięki za 'okejki'.

Dodano -- 14 gru 2012, 12:40 --

Jak zimową kołysankę, tak czytałam Twój wiersz, Elżbieto.

W jednym miejscu, mam małę wątpliwość

strumienie i olszyny wymyślone szronem wykłute mgłą na lśnienie
na szybie przecienkiej granicy pomiędzy światłem i zwątpieniem
półprzymknięte drzwi kuszą sekretami jak w zmyśleniach

nie dałoby się zastąpić?

A dałoby, dałoby się. Początkowo były baśnie zamiast zmyśleń, ale zamienimy na legendy.
Wątpliwość, mam nadzieję, rozwiana

Dziękuję za odwiedziny w moich krajobrazach, Ev.

Dodano -- 14 gru 2012, 12:41 --

powiem krótko. Dobry wiersz

Dziękuję za krótki komentarz.