Nari

[Gajka]

złodziejka cudzych spojrzeń
przenikliwym wzrokiem
maluje portrety Bogów
błądząc źrenicami
po pustkowiu

wyobraźnia szara jak noc
wciąż ulega złudzeniom
dzisiaj podzielę klejnoty
i dotknę horyzontu
spalonej slońcem ziemi

nie jestem sama
ciągle spotykam
bursztynowe ziarenka piasku
zaskorupione w szorstkiej tafli

o zmierzchu płonie świat

[iskierka]

o zmierzchu umiera świat

ciekawa puenta. Piękny wiersz

[Ewa Włodek]

o zmierzchu płonie świat

zachodzące słońce oblewa wszystko płomieniem. A Twoja peelka, Gajko - marzy i tworzy własny świat...
Ładny, ciekawy, intrygujący...


ale:

i dotknę horyzont
spalonej slońcem ziemi

dotknę horyzontu
i ziemi spalonej słońcem - wydaje mi się bardziej poprawne. Ale może sie czepiam?

serdeczności wysyłam...
Ewa

[Gajka]

Iskierko dziękuje

Ewunia słuszna uwaga dziękuję

[Alek Osiński]

nie jestem sama
ciągle spotykam
bursztynowe ziarenka piasku
zaskorupione w szorstkiej tafli ziemi

wyjątkowej urody fragment

[Gloinnen]

o zmierzchu płonie świat

Niepokojący w swoim pięknie obraz.

Całość - niemal mityczna.

Chyba kolejny cykl tworzysz, jestem już ciekawa następnych części.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

nie jestem sama
ciągle spotykam
bursztynowe ziarenka piasku
zaskorupione w szorstkiej tafli ziemi

o zmierzchu płonie świat

To jest cudowne Gaju o zmierzchu płonie świat skojarzyłam z 21.XII.2012 godz. 6.

Bardzo ciekawie piszesz, dotykasz głębiej

Pozdrawiam.

[Gajka]

Nasti
Dziękuję za czytanko i komentarz

[jaga]

o zmierzchu płonie świat