Dzisiaj, jutro, wieczorem...

[Gloinnen]

Ciągle naprzód, dopóki nie brakło
weny w piórze i blasku w spojrzeniach.
To, co było wylinką zbyt ciasną
pora zrzucić; nie boję się przemian.

Na zachodzie mróz niebo szkli złotem,
śnieg wiruje, rozigrał ulice.
Wieczór z bajki. Radosna zapowiedź;
można wspólnie się pośmiać lub milczeć.

Czas od święta przychylny, a grudzień
sypie pył migotliwy pod stopy.
Każda łzę skrucha z twarzy scałuje,
każde drzwi miłość kiedyś otworzy.



____________________
Glo

[iskierka]

piękny wymowny wiersz.
ciekawie dobierasz słowa
i opisujesz to.

[Gloinnen]

Pozdrawiam wierną czytelniczkę!

[skaranie boskie]

Wciąż do tylu, dopóki zabrakło
weny w piórze bez blasku w spojrzeniach.
Co nie było wylinką zbyt ciasną,
nie lza zrzucić, bo boję się przemian.

Na zachodzie mróz nie szkli się złotem,
śniegu nie ma, nie grają ulice.
Dzień bez bajki, wesoła zapowiedź;
raz osobno się nie śmiać, nie milczeć.

Czas od święta nieznośny, a grudzień
nie chce pyłem migotać pod stopy.
Żadnej łzy skrucha wszak nie scałuje,
żadnych drzwi miłość nam nie otworzy.


Ot, takie mi się contrafactum napisało...


Mam nadzieję, że przyjmiesz je jako ja przyjmuję twój wiersz.

[MarkTom]

Każda łzę skrucha z twarzy scałuje,
każde drzwi miłość kiedyś otworzy.

Święte słowa jednak nie wszystkim łatwo o skruchę.Świat byłby zbyt piękny.Zabieram w całości na półeczkę.

z ukłonem Marek

[coobus]

Każdą łzę skrucha z twarzy scałuje,
lecz nie każde drzwi miłość otworzy.

Jeszcze kilka dni do świąt, dlatego wstrzymuję się troszkę z zawieszaniem na gałązkach świątecznych myśli i pragnień. Wybacz zatem ten niedobór optymizmu. W święta wszystko będzie piękne i możliwe. Wtedy i ja swoje światełka zawieszę.
Wiersz pełen treści i uroku. I światła...

[e_14scie]

każde drzwi miłość kiedyś otworzy.

Wierzysz w to Glo i dobrze. Ja już nie.

wiersz, mimo odmiennego zdania w poincie

[Nalka31]

Wciąż do przodu dopóki nie zbrakło,
weny w piórze i blasku w spojrzeniach.
Co nie było wylinką zbyt ciasną,
wezmę z sobą nie boję się przemian.

Na zachodzie mróz ciągle szkli złotem,
śnieg na biało przystroił ulice.
Czy nie wieczór jak z bajki? Odpowiedz,
śmiej się ze mną i podziel zachwytem.

Czas od święta radosny, a grudzień,
iskrę złotą rozściela pod stopy.
Każdą łzę ust pieszczotą scałuje,
raz kolejny drzwi miłość otworzy.


No i mnie się też napisało. Czyżby magia przedświątecznej gorączki?

Serdecznie.

[Ewa Włodek]

Każda łzę skrucha z twarzy scałuje,
każde drzwi miłość kiedyś otworzy.

to mądre jest, Glo...Skrucha - potrzebna i niejedno dobro jest jej efektem. Nie ma bowiem gorszej rzeczy, niż przekonanie, że człowiek nie popełnia błędów, więc jak kogoś ukrzywdzi - to i tak ma rację i nie m powodu przeprosić. A tak bywa - często, niestety...
A miłość - cóż, cierpliwa jest...Cho czasem - rezygnuje, i jak owe drzwi już zostana otwarte - jest je w stanie minąć, i iść dalej, swoją drogą...

piękną refleksję wysnułaś na ten refleksyjny czas...
uśmiechy posyłam...
Ewa

[Leon Gutner]

Jakoś tak trafiłaś całością Glo .
Poczytam więc i popodziwiam .

Z uszanowaniem L.G.