obcy w brogu

[Gloinnen]

Może pobłądziłam w interpretacji, ale skojarzyło mi się z czasami II wojny światowej - gdy naród polski pomagał Żydom ukrywać się przed Niemcami - najwidoczniej jednak nie każdy był odporny, nie każdy miał wystarczająco dużo siły, żeby...
"Obcy w brogu" był balastem, ciężarem, strach nieraz okazywał się silniejszy od tzw. uczuć wyższych.

Można mieć zastrzeżenie odnośnie wyliczankowej formy tekstu, to prawda.

Napisałeś Słowiku, że wziął i poszedł.
Trąci to kolokwializmem.
Myślę, że samo słowo "wziął" odnosi się do wymienionej wyżej listy przedmiotów, jednak zapis tego nie precyzuje. Może "wziął wszystko i poszedł"? A jeszcze lepiej "zabrał wszystko i poszedł", dla uniknięcia powtórzenia, lub poszedł, zabierając wszystko.

Moim zdaniem właśnie chodzi tutaj o stworzenie gry słowem - z jednej strony wykorzystanie pospolitego kolokwializmu, która to konstrukcja jednocześnie nawiązuje do pierwszej strofy ("zabrał wszystko i poszedł").
W takim wypadku warto przemyśleć, czy nie byłoby dobrze ująć to sformułowanie w kursywę, chociażby właśnie ze względu na kolokwialny charakter wypowiedzi.

wraca w trzecim pokoleniu
ukazuje puste oczodoły
na ekranie tabletu.

Dla mnie - wspaniała pointa, która rekompensuje wcześniejsze mankamenty tekstu.

Odnośnie interpunkcji - jestem purystką. Albo zdecydowany jej brak - wtedy czytelnik otrzymuje jasny komunikat: tekst jako continuum, który sam musi sobie podzielić (staje się zarazem współtwórcą znaczeń), albo konsekwentna - jako środek wyrazu, organizujący tekst i nadający mu taką a nie inną linię semantyczną. U Ciebie - trochę tego, trochę tego - mnie osobiście nie przekonuje interpunkcyjna przypadkowość.

Pozdrawiam,


Glo.

[iTuiTam]

Wiesz, może za dużo czytam, za dużo czytam poezji, prozy i o nich, może za dużo kiedyś-tam poświęcałam czasu na analizowanie tekstów literackich, ale widzę tu odniesienia do wiary, do wojny, do przyszłości.

Już samo miejsce akcji intryguje, nawiązuje do tradycyjnych polskich obrazów okołoświątecznych. Pewnie nie mam racji, ale takie jest moje czytanie, Słowniku Polny...
serdecznie
iTuiTam

[coobus]

Nie doszukuję się odniesienia do wojny, pomimo że poszedł do lasu, bo tak było trzeba. Raczej widzę puste oczodoły kolejnego pokolenia, tego szczyczącego się tabletem. Z wierszami tak jest, że każde skojarzenie jest ważne i w jakimś sensie trafne. Ważne jest przecież, jak go czytamy, czy zatrzymujemy sie przy nim, czy zmusza do myślenia i pozostaje w pamięci.
Jasne jest, że zmusił, a to już dużo.

[Słownik Polny]

Dzień Dobry Państwu,

wypadnie mi zatem raz jeszcze podziękować za wielość odczytań tego, w zamyśle skromnego, co jednak nie znaczy, że nieważnego dla mnie, tekstu.

Skłonny jestem bronić wielokrotnie w komentarzach kontestowanej interpunkcji, która znalazła zastosowanie w tekście. Że jest swoista, osobna i niepełna, zredukowana - zgoda. Że jest niekonsekwentna - nie.

Przecinek wystąpił jedynie w środku wersu; koniec wersu stanowi dostatecznie wyraźną cezurę i stosowanie na końcu wersów przecinka uznałem za niepotrzebne wzmocnienie pauzy.
Dwukropkiem oznaczyłem zmianę typu narracji, generalnie pomyślanej jako auktoralna. Kropkami oznaczyłem końce części fabuły, zresztą dość rozbudowanej, jak na tak krótką formę.

Tekst oczywiście jest powiązany z miejscami pamięci kulturowej autora, pamięci, która w sferze oralnej przenosi doświadczenia bezpośrednie, w stosunkowo niewielkim zakresie zmitologizowane, właśnie poprzez trzy pokolenia, jednak starałem sie uniknąć bezpośrednich odniesień temporalnych, poza wskazniem na brog, chleb, słoninę i półkożuch - jako na emblematy tradycyjnej kultury wiejskiej, chłopskiej lub drobnoszlacheckiej.

Raz jeszcze dziękuje za ślady zainteresowania uprzejmie przez Państwa pozostawione.