Roger that

[Gloinnen]

Mamy bliżej. Niebo bardziej realne,
niż w zwykłym mijaniu dni. Eksplozje
rozsiewają szczątki po mapach.
Blachy, kartki z paszportów, zapach nafty,
tylko imiona pozostały na swoich miejscach.

Lot nurkowy. Ziemia zawsze przyciągała,
zachłanna i zazdrosna o każdy krok
przez chmury.
Scenopisy ułożył wiatr. Osiągnęliśmy
najwyższy stopień wtajemniczenia.
Dłoń w dłoni, bieleją palce. Za chwilę
oderwą się od siebie, jak sny.
Przeciągnięcie. Nikt nie wątpi.

Każda minuta życia waży coraz więcej.
Już wiemy. Głowa między kolanami, pluszowy
miś pod pachą, na wieczne nieoddanie.
Zaciskamy oczy, by widzieć
jaśniej; błyskawiczny pokaz slajdów w pamięci.
Wszystkie ludzkie sprawy przełamane wielokrotnie.
Nawet cienie się spopielą.

Nie pytaj teraz o nic, dziecko.



____________________
Glo.

[stary krab]

Bardzo solidna robota. Robi wrażenie.

[iskierka]

Glo, jak czytam twoje wiersze. To snują mi się myśli,
że warto je czytać. Wiersze są czyste, lekkie i robią
wrażenie.

[Gloinnen]

Dziękuję, Krabie!

Iskierko, nie powiedziałabym, że ten wiersz jest lekki...

Glo.

[anastazja]

Iskierko, nie powiedziałabym, że ten wiersz jest lekki...

bo nie jest.

Nigdy w życiu, nie chciałabym przeżyć samolotowej katastrofy, latam do Włoch dość często, za kazdym razem modlę się o szczęśliwy powrót. Kiedyś dziwiły oklaski po wylądowaniu, dziś już wiem, po co.
To miłe dla kapitana.

Nie wiem Glo. o jakiej katastrofie piszesz, (nie Smoleńsk, bo dziecko) ale lektura niesamowicie zatrzymuje.
Ten fragment bliski mojemu sercu, ponieważ podobna sytuacja;
byłam bliska śmierci, samochód wpadł w poślizg na autostradzie, groziło lądowanie na dachach domów.
Wtedy miałam pokaz slajdów, co było i co już się kończy.

Każda minuta życia waży coraz więcej.
Już wiemy. Głowa między kolanami, pluszowy
miś pod pachą, na wieczne nieoddanie.
Zaciskamy oczy, by widzieć
jaśniej; błyskawiczny pokaz slajdów w pamięci.
Wszystkie ludzkie sprawy przełamane wielokrotnie.
Nawet cienie się spopielą.

Nie pytaj teraz o nic, dziecko.

Pozdrawiam

[Gabriela]

"roger that"

ciekawe...
są momenty, których pamięć przyjąć nie chce...

serdecznie Glo

[Gloinnen]

Jeszcze raz - dziękuję.

Anastazjo, nie pisałam o konkretnej katastrofie. Do napisania wiersza zainspirował mnie dokumentalny serial National Geographic o wypadkach lotniczych ("Katastrofa w przestworzach").
Wiele z tych historii mną wstrząsnęło. Doszłam do wniosku, że nigdy nie wsiądę więcej do samolotu, a zwłaszcza z dzieciakiem...

Gabrielo - a jednak rodziny ofiar pamiętają. Bo wiedzą, że tylko tak mogą ocalić od całkowitej śmierci tych, którzy odeszli. Dopóki się pamięta, jakaś cząstka pozostaje wśród nas.

Pozdrawiam,


Glo.

[triste]

wow, Glo ile znaczeń ma Twój wiersz, lot (zapewne nie tylko w chmurach), marzenia senne i szybki spadek na ziemie. "Zaciskamy oczy, by widzieć
jaśniej; błyskawiczny pokaz slajdów w pamięci." - rewelacja!!!! Ogólnie porywa i zmusza do myślenia, trzeba wrócić i na spokojnie jeszcze kilka razy przeczytać. Dobra robota!

[coobus]

O tej chwili myślałem nie raz. Lubię latać samolotem, zawsze dobrze się czułem w powietrzu, ale od pierwszego lotu włączałem blokadę psychiczną, która nie przepuszczała lęku. W górze nigdy nie myślalem o głowie między kolanami, ale w innych chwilach życia, przy okazji częstych katastrof, starałem sie wyobrazić sobie swój oszalały strach, i kilka ostatnich sekund z tą świadomością. Trafiasz wierszem w te rozmyślania. Ludzie giną codziennie, tracą bliskich, tracą własne dzieci, a moja wyobraźnia praktycznie jest bezsilna w swoich próbach wyczucia takiej chwili.

Dla pointy

[Gajka]

GLO
...Nawet cienie się spopielą.,,, ten wers mówi wszystko. Świetna metaforyka