Już nie usłyszy

[Julka]

Już nie usłyszy

A jaka była - trudno powiedzieć.
Co miała w sercu - jej tajemnica.
Nie każdy umie błyszczeć na przedzie;
woli nie tonąć w złudnych zachwytach.

Śmierć kruszy głazy – życie to pyłek.
Przed śmiercią sam Bóg padł na kolana.
Jeszcze tu jestem - nie mówią - byłem;
kiedy wzruszają śmierci arkana.

Niech pamięć o niej , obraz ocali;
tych dobrych dziejów z naszej przeszłości.
W dotyku śmierci jesteśmy mali,
gdyby czas cofnąć - byłoby prościej.

Wielka tęsknota wraca w urywek,
gdzie się skończyła życiowa ścieżka -
by przemówiły w oczach jak żywe,
kwiaty i lampy ostatnich mieszkań.

W takim nastroju łatwiej zrozumieć
po co się człowiek zbytecznie trudzi,
skoro ni śladu po tej fortunie,
zdobytej czasem na krzywdzie ludzi.

[Leon Gutner]

Zasadniczo i dobitnie a jednak tak zwiewnie i niezbyt ciężko .
Fakty raczej niż refleksje .
Forma bez zarzutu .

Czysta przyjemność

Z ukłonem L.G.

[Ewa Włodek]

W takim nastroju łatwiej zrozumieć
po co się człowiek zbytecznie trudzi,
skoro ni śladu po tej fortunie,
zdobytej czasem na krzywdzie ludzi.

bardzo mądrą refleksją zamknęłaś wiersz, Alegorio...

moc pozdróweczek posyłam...
Ewa

[jaga]

W dotyku śmierci jesteśmy mali,
gdyby czas cofnąć - byłoby prościej.

- właśnie tak - ciekawa fraza

[iskierka]

dobre rymy. bez zarzutu. pozdrawiam

[Julka]

Leo

Masz rację, fakty skłaniają do refleksji.
Miło mi, że poczytałeś

Ewuniu

To takie oczywiste i powszednie.
Ale kiedy się staje nad ostatnim przybytkiem
kogoś bliskiego, szczególnie rodzi się podobne myślenie.
Pozdrawiam milutko przy niedzieli

Jaguś

Ty to zawsze o mnie pamiętasz

iskiereczko

Czekam, kiedy napiszę Tobie podobny komentarz

[P.A.R.]

Niech pamięć o niej , obraz ocali;
tych dobrych dziejów z naszej przeszłości.
W dotyku śmierci jesteśmy mali,
gdyby czas cofnąć - byłoby prościej.

filozujesz
i nawet do twarzy Ci z tym
a wersy...
niby raz pierwszy