odsłona trzecia

[Gloinnen]

Intro

historia zaczęła się od darcia kotów
i pierza
ty puchu marny
wśród werków chrzęści garść piachu
zatrzymany mechanizm

tak bardzo masz mi za złe?
mam
co dalej?
chuj wie

odwróć się proszę jeszcze
czekają pod lodem
pokoje wydrapane
w niewygasłych oddechach

nie pozwolę się ośmieszać

gramy na przemian swoje role
bezkresne płycizny przebijasz
kolcami jeżowców

to żałosne

na piśmie czy na głos wszystko jedno

powiesz – nie
dlatego nigdy nie będę pytać


Odsłona trzecia (wirtualnie)

z każdym dniem coraz trudniej
coraz trudniej spłonąć
prądy morskie kłują w oczy
milionami szklanych odłamków

budzą lęk bezlitosne przypływy
które wdzierają się zatokom pod powieki
przynoszą pamięć o kościach
wrośniętych w poczerniałą rafę
tak samo mogę skończyć
jeśli teraz ulegnę

z twojej ręki sól i światło

nie dla mnie przecież

bliskość zatopiona w płucach
uderzam pięścią o przybrzeżne skały
niech boli za to
że pozwalam ci na więcej i więcej


Coda

ta historia nie ma zakończenia
coraz niżej pochylam głowę
plus minus nieskończoność zamyka mnie
w nierównym pulsie ucieczek i powrotów

wybacz
ok

połączą nas granice
membrany pękające na mrozie
i to co niemożliwe

Wersja II


Intro

historia zaczęła się od darcia kotów
i pierza
ty puchu marny
wśród werków chrzęści garść piachu
zatrzymany mechanizm

odwróć się proszę jeszcze
czekają pod lodem
pokoje wydrapane
w niewygasłych oddechach

gramy na przemian swoje role
bezkresne płycizny przebijasz
kolcami jeżowców

żałosne
nigdy nie będę pytać


Odsłona trzecia (wirtualnie)

z każdym dniem coraz trudniej spłonąć
prądy morskie kłują w oczy
milionami szklanych odłamków
budzą lęk
bezlitosne przypływy
przynosząc pamięć o kościach
wrośniętych w poczerniałą rafę

z twojej ręki
nie dla mnie przecież
sól i światło
bliskość zatopiona w płucach


Coda

historia bez końca
coraz niżej pochylam głowę
w nierównym pulsie ucieczek i powrotów
połączą nas granice

membrany pękające na mrozie
i to co niemożliwe

____________________
Glo.

[Abi]

Glo,
może chociaż ułomek ku zrozumieniu...
bez szarpaniny...

zióbki
:-) A.

[Marcin Sztelak]

Ciekawy wiersz, osobisty mocno. Mam kilka nieśmiałych propozycji zmian:
wśród werków chrzęści piach
wstrzymując mechanizmy - czy też zatrzymując, skoro werki w liczbie mnogiej i może w ogóle zrezygnowałbym z mechanizmów - w końcu werk to właśnie mechanizm.
Później zrezygnowałbym z powtórzenia coraz trudniej.

plus minus nieskończoność zamyka mnie
w nierównym pulsie ucieczek i powrotów - ten plus i puls trochę się zlewają

[Gloinnen]

Dziękuję za komentarze.



W sumie pośpieszyłam się, wklejając ten wiersz w wersji surowej, nieopierzonej. Przemyślałam sobie go jeszcze raz, posłuchałam kilku dobrych rad i zapodaję wersję drugą.

Glo.

[SamoZuo]

trochę trudno mi się brnie przez tego typu utwory, no ale jak dobrze zrozumiałam chodzi o trudność bycia z druga osobą,

bo jak ktoś powiedział ciężko żyć samemu, ale z kimś jeszcze bardziej..

Pozdrawiam