Wstawał dzień

[misza]

Wstawał dzień. Letni ogród ubrany na biało,
obudzony przez burzę obmywał się deszczem.
Dziwnie było, sen odszedł, lecz senność została
- świat na zewnątrz, jak obcy, odrzucony przeszczep.

Dzień powstawał z kawałków oderwanych doznań,
stosu barwnych obrazków, które ktoś zostawił,
gdy wśród wszystkich postaci siebie nie rozpoznał,
znudzony oglądaniem cudzych fotografii.

Węszył wiatr – donosiciel, krążył za plecami,
odwracał strony liściom i czochrał sitowie.
A ja słowa odmieniam nie znając pytania
i próbuję odnaleźć właściwą odpowiedź.

Gdzie ścieżka, której szukam błądząc nieustannie?
Nie odpowie jeziora pomarszczone lustro.
Zagubiony, już drogi powrotnej nie znajdę
- czas się teraz obudzić, lub na nowo usnąć.

[Nalka31]

O proszę i oto zadumany Misza na granicy snu. Taki czas, o którym nie bardzo wiadomo gdzie dalej pobiegnie. Jeszcze nie dzień, a już nie noc. O takiej porze różne przychodzą człowiekowi refleksje.

Pozdrowionka.

[misza]

To taki Misza zadumany, sprzed dziesięciu lat.
Ale dzień taki, że wygrzebał ten wiersz,
bo pasował mu na dzisiejsze "dzień dobry"

[Ewa Włodek]

Misza na granicy snu i jawy? A może - życia i śmierci? Juz na tym portalu, w innym wątku, wspomniałam o nawiązanich kulturowych - życie-smierć; ogród-łąka, w końcu nie na darmo jest tyle okreslen "tamtej strony zycia" związanej z terminilogią kwietno-drzewno-trawiastą...
Spodobaleś mi się, Miszko, w tym "wydaniu"...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[misza]

Ewo

Czytasz mnie,
we mnie

[Leon Gutner]

Cóż - bezbłędnie błyskotliwie uroczo .
W Miszowym stylu który tak sobie cenię .

Z ukłonami L.G.

[anastazja]

Węszył wiatr – donosiciel, krążył za plecami,
odwracał strony liściom i czochrał sitowie.
A ja słowa odmieniam nie znając pytania
i próbuję odnaleźć właściwą odpowiedź.

ta najlepsza strofka, tamtym też niczego nie brak, upodobałam z względu na czochranie sitowia, zabawna metafora

Pozdrawiam.

[coobus]

Wstawał dzień - letni ogród ubrany na biało,
obudzony przez burzę obmywał się deszczem.
Tylko Miszy i jego wierszy brakowało,
właśnie w drzwiach się pojawił i zawołał jestem

witaj, siadaj, opowiadaj, Miszeńka

[misza]

Gdy się czasem robi ciszej,
wtedy zajrzyj w Miszy Niszę,
bo tam siedzi
i tam pisze

[atoja]

to jest poezja, że ...palce lizać

Zagubiony, już drogi powrotnej nie znajdę
- czas się teraz obudzić, lub na nowo usnąć.

Miszko