jasna i szeroka

[coobus]

sam złu i dobru wytyczam granice
zgodnie z sumieniem jasne gesty czynię
bez złotych naczyń
bez dymu gromnicy
życie we własną zamieniam świątynię

spisuję słowa w wyblakłych kolorach
odtwarzam dźwięki dawno już przebrzmiałe
rozdzielam równo
w dwóch oddzielnych zbiorach
szare czekanie i spełnienie białe

upajam duszę jesienną szarugą
zimowe chłody przyjmuję w pokorze
sam przecież nie wiem
może już niedługo
szarość wraz z bielą wyścielą mi łoże

z daleka mijam martwą ciemność okien
i ludzkie lęki skrywane w pacierzach
staję na drodze jasnej i szerokiej
prostuję głowę
twarz słońcu powierzam

[misza]

Odrzuć szarości, twarz wystaw do słońca,
bo tylko w świetle widzimy wyraźnie.
Łatwiej prowadzić własną wyobraźnię
i widząc drogę, nie wyglądać końca

[atoja]

przyjmować z pokorą każdy nowy dzień, czerpiąc z niego tylko to co dobre i jasne...
czy to się tak da
zatrzymałeś Coobus

[Miladora]

Ładna treść, Coobusku - i nie mam w zasadzie do czego się przyczepić.
Bo nawet zbyt bliskie niektóre rymy nie wpływają w żadnym stopniu ujemnie na odbiór.
Na upartego miałabym tylko jedną uwagę - słowa tytułu powtarzasz pod koniec wiersza.
Ja bym się chyba pokusiła o jego skrócenie do słowa "jeszcze" albo "jeszcze ciągle" - wtedy tworzy się klamra zarówno z pierwszym wersem, jak i ostatnim.

Miło powrócić do Twoich wierszy.

[Leon Gutner]

I jest to powierzenie zaiste ..wielkiego nastroju .

Niezmiennie .


Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

[quote="coobus"]
upajam duszę jesienną szarugą
zimowe chłody przyjmuję w pokorze
sam przecież nie wiem
może już niedługo
szarość wraz z bielą wyścielą mi łoże
[/quote

to, Coob, to sobie zabieram...

i uśmiechy posyłam...
Ewa

[Sokratex]

prostuję głowę
twarz słońcu powierzam

Bardzo ładny obraz, wręcz haikowy, bo wychodzący daleko poza te dwa wersy.

Pozdrawiam.

[coobus]

Milo: z tytułem masz rację, niezbyt udany, wytnię z niego słowo jeszcze, to nie powinno narobić większego zamieszania.
Dziękuję Czytającym za komentarze, za przychylny odbiór, za obecność...

[iTuiTam]

...
z daleka mijam martwą ciemność okien
i ludzkie lęki skrywane w pacierzach
staję na drodze jasnej i szerokiej
prostuję głowę
twarz słońcu powierzam

Masz rację, sami sobie - przynajmniej takie założenie nam przyświecać powinno - wytyczamy granice zgodne z sumieniem. Nie potrzebujemy do tego ceremonii, nie potrzebujemy blichtru i 'teatru'.

Przyjmowanie szarugi-codzienności jest piękne samo w sobie. Każdy dzień jak podarunek.

Pacierze, jakie mają nam pomóc zwyciężyć lęki, to tylko namiastki, rozmowa z sobą, wieczna nadzieja.
I, akurat dzisiaj kilka godzin temu zajęłam się tą fotografią, zrobioną wczoraj na spacerze...

• • • There is a Sun that lives in a Tree.jpg

serdecznie
iTuiTam

[coobus]

Przyjmowanie szarugi-codzienności jest piękne samo w sobie. Każdy dzień jak podarunek.

Po raz kolejny wzbogaciłaś moje słowa obrazem, masz duże zdolności plastyczne, domyślam się, że wykorzystujesz to nacodzień. Dziękuję Ci za załącznik. Nie ukrywam, że zdjęc do moich wierszy szukam w sieci, staram się sprawdzac skąd biorę, żeby nie były zastrzeżone, balansuję w ten sposób na krawędzi. Jeśli chcesz sprawdzi ten mój dobór, zajrzyj coby99.bloog.pl
Będę wdzięczny, jeśli znowu mnie czymś zaskoczysz...