krakowski gniotek z łokciami w tle

[Miladora]

na włóczęgę po Krakowie
mnie zebrało
no bo jak
wspomnieniami napchać głowę
nie szybując niczym ptak
nad Plantami i nad Wisłą
więc wylazłem
ładny dzień
w rezultacie na to wyszło
że ktoś z miejsca
walnął mnie

chór śpiewa:

jak miło jest
w krakowski ruch
zagłębić się
i dostać w brzuch

wlokę tyłek przez ulice
tłum przewala się
i gna
a po bokach kamienice
no i ciągle ktoś mnie pcha
szturcha spycha wbija w ściany
ja się kręcę
niczym bąk
marząc tylko by – o rany
uciec jak najdalej
stąd

chór śpiewa:

na miły bóg
to zwykły dzień
więc znoś gdy znów
ktoś walnie cię

idę dalej – w stronę zamku
wawelskiego
jasna rzecz
by odpocząć u krużganków
w cieniu kolumn a tu pech
znów do biegu tłum się zrywa
na nic opór
niesie mnie
w smoczą jamę ale – wiwat
choć pomięty
widzę cień

chór śpiewa:

normalka to
że cierpisz trud
więc przyjmij los
i zamknij dziób

potem dalej na Kazimierz
wiodą nogi
no i tłum
nawet szybko z prądem płynę
myśląc – nieźle – a tu bum
znów pod żebrem czuję łokieć
w kostkę też mnie
kopnął ktoś
więc już tylko boga proszę
daj mi przeżyć
bo mam dość

chór śpiewa:

wrzuć wreszcie luz
to zwykła rzecz
że będąc tu
dostajesz w łeb

[Bonifacio Sieczepia]

Czyżby reklama dla krakowskich biur turystycznych?


Ech... Gdybym tylko umiał śpiewać.

[Miladora]

Czyżby reklama dla krakowskich biur turystycznych?

Raczej stwierdzenie stanu faktycznego w sezonie turystycznym, Boniś.

Zapraszam na piwo z podśpiewywaniem.

[skaranie boskie]

Ale to nie jest gniot.
To fajna satyrka.

[Miladora]

Ale to nie jest gniot.

No nie, to "gniotek", czyli wiersz o gnieceniu się w tłumie.

Dzięki, Skaraniek