O pewnej dziewczynie (To dla Ciebie Iga...)

[Dante Alvaro]

Wzajemne uczucie ząb czasu starł na pył,
Nikną wątłe światełka w tunelach,
Płomyk w oczach już dawno się skrył,
Wspomnienia rozeszły się po skwerach.

Ty byłaś moim Aniołem!
Los ujął Ci skrzydła i spadłaś w otchłań,
Zniżyłem lot i zatoczonym kołem,
Szukałem dokąd poszłaś.

Nie ma nic, pustka,
Tylko sumienie drga, serce umarło.
Rozmyły się odbicia w lustrach,
Zakryły, płachtą, czarną.

Kochałem Cię, nie wierząc w miłość,
Pragnąłem twych uczuć i ciała.
W zamian czeka mnie wielka zawiłość,
Stałem się nie do poznania.

Nie ma Cię, lecz jesteś,
W każdym miejscu – W szafie, na łóżku, wśród nutek,
Żałobny korowód przykrywa to wieńcem,
Kryje się w tym niewymowny smutek.

Kochałaś mnie także,
Te słowa tną teraz jak noże,
Było coś w ich małym czarze,
TERAZ zaś chcą mnie pożreć.

Czy umarłem i jestem w piekle?
Cierpię po stu kroć w krainie cieni?
Tego dokładnie nie wiem, jeszcze,
Prawdziwe piekło jest ponoć na Ziemi.

Widzę twój cień wokół siebie,
Łza spływa do zlewu i miesza się z wodą,
Krew w żyłach powoli krzepnie,
Umieram z tęsknoty za tobą.

Miliony obrazów jak slajdy maszerują w pamięci,
Wszystkie plany, marzenia i cele,
Wicher czasu nimi zakręcił,
Zostało z nich bardzo niewiele.

Ciemny las jest przede mną,
Nie mam dokąd uciec wilkom,
W ręku dzierżę upadłych berło,
Przesiąknięte malinową szminką.

Ludzie czekają na koniec świata,
Mój świat już przeminął,
Dusza moja pod niebem lata,
Zakrwawione serce zostało z pewną dziewczyną.

Nie potrafię zapomnieć tych chwil,
W ukryciu ciągle szlocham,
I choćbym przeszedł tysiąc mil,
Wiem jedno… Zawsze będę Cię kochał.

[Ewa Włodek]

Ciemny las jest przede mną,
Nie mam dokąd uciec wilkom,
W ręku dzierżę upadłych berło,
Przesiąknięte malinową szminką.

z całego wiersza wyłuskałam tylko tę strofę - jest w niej jakaś tajemnica, coś niedookreślonego, nawet może z lekka perwersyjnego, choć to "berło upadłych, przesiaknięte szminką" zastąpiłabym czymś innym: naznaczone, na przykład - bo "przesiaknięty" może być - no, nie wiem - bandaż, czy jakiś inny miękki materiał...

I nie wiem, co powiedzieć więcej o wierszu, bo mi na żart wygląda? Ale może się mylę?
Tak czy siak - pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Dante Alvaro]

Czuje się urażony, za to, że został nazwany żartem... Może jest słaby i niższej półki, ale na pewno nie jest żartem, a malinowa szminka przesiąknęła berło zapachem i ma wartość sentymentalną, więc raczej nie będę się kwapił żeby to zmienić. Naprawdę czuję się urażony, tym bardziej, że wiersz jest symbolem tego, że kobiety potrafią być zdolne do okrutnych żartów i nie poczuwają się do ponoszenia konsekwencji. Pozdrawiam.

[e_14scie]

Tekst rzeczywiście zakrawa na żart, a jeśli nim nie jest, tym gorzej dla Autora i tekstu.
Bez obrazy, ale proszę sobie zajrzeć do konkursowych gniotów i samemu stwierdzić, czy są jakieś różnice.

[Dante Alvaro]

A więc będę gorszy, ale jestem dumny z tego utworu i jakoś nie martwi mnie to, że ktoś uważa go za gniota. Nikt nie powiedział, że muszę być wielkim poetą. Dziękuję, za słowa konstruktywnej krytyki

[e_14scie]

jestem dumny z tego utworu

Nie mam przeciwwskazań, duma jest pozytywnym odczuciem

[Gloinnen]

Czuje się urażony, za to, że został nazwany żartem...

Myślę, że nie ma co się unosić.

Rozumiem, że wiersz jest wyrazem szczerego uczucia, gdyż zawiera wiele emocjonalnych sformułowań. Jednakże wyjątkowo przesadne nagromadzenie zwrotów mocno nasyconych emocjami oraz patosem sprawia wrażenie przejaskrawienia. Nadmiar takich pełnych miłosnego cierpienia określeń, jak:

Ty byłaś moim Aniołem!
Los ujął Ci skrzydła i spadłaś w otchłań,

Kochałem Cię, nie wierząc w miłość,
Pragnąłem twych uczuć i ciała.

Żałobny korowód przykrywa to wieńcem,
Kryje się w tym niewymowny smutek.

Te słowa tną teraz jak noże,

Czy umarłem i jestem w piekle?

Umieram z tęsknoty za tobą.

Zakrwawione serce zostało z pewną dziewczyną.

Nie potrafię zapomnieć tych chwil,
W ukryciu ciągle szlocham,

brzmi karykaturalnie i groteskowo. Karykatura i groteska są wszakże środkami wyrazu stosowanymi najczęściej w twórczości prześmiewczej, satyrycznej.

Z całym zaś szacunkiem dla Autora i jego uczuć, fraza

Łza spływa do zlewu i miesza się z wodą,

naprawdę może wywołać atak śmiechu. Właśnie ze względu na swoją groteskowość, na nieudolnie budowaną wzniosłość.

Podstawowymi błędami, które popełniłeś w tym wierszu, to:
- nadmierna górnolotność, przemieszana z banalną metaforyką - pisząc o nieszczęśliwej miłości lepiej unikać takich rekwizytów, jak krwawiące serca, szlochanie duszy, spadanie w otchłań, itp. Przesadzona ekspresyjność jest nieadekwatnie wybujała w stosunku do tematu.
- dosłowność - im więcej wiersz przemilczy, tym lepiej;
- egocentryzm - przez 12 strof piszesz jedynie o mękach swojej (peela) własnej, ciężko zranionej psyche - takie cierpiętnictwo, rozciągnięte w dodatku w czasie - nudzi.
- nie trzymasz się rytmu (wersy nie są równej długości, brakuje stałej średniówki).

Zaletą za to są nie najgorsze rymy - pomijając te gramatyczne ("miłość/zawiłość", "tunelach/skwerach") i jeden częstochowski "szlocham/kochał" - większość jest dobra.

Jeżeli mogłabym coś doradzić, to przede wszystkim:
- staraj się pisać krócej,
- unikaj tematów, które siłą rzeczy narzucają podniosły ton (nieszczęśliwa miłość, uniesienia religijne, patriotyzm, poczucie egzystencjalnej pustki, itp.),
- bardziej zadbaj o nakreślenie klimatu, skoncentruj się na nastroju, na szczegółach, na obrazach, a nie na jęku duszy peela,

To pierwszy wiersz, jaki tutaj zamieściłeś - a więc - pierwsze koty za płoty.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alf Abet]

Boże, jaki ładny wiersz, prawdziwe uczucie

[skaranie boskie]

Ludzie!
Czepiacie się, jak pijany sztachet po imprezie w remizie, a wiersz przecież wart jest głębszego zastanowienia. Przecież nie zwykła rymowanka ci to, a pełen bólu i ostrych jak noże (widać jeszcze nieostygłych) wspomnień o ukochanej (bodaj Iga jej było) dziewczynie, która odeszła.
Pytanie dokąd odeszła? Odpowiem. Zapewne do piekła, bo

Ty byłaś moim Aniołem!
Los ujął Ci skrzydła i spadłaś w otchłań,

Narzekacie, ze peel tylko się żali, a przecież wiersz jest wielowątkowy, rzekłbym nawet odkrywczy.

Wzajemne uczucie ząb czasu starł na pył,

Pokazuje nam tutaj czas, jako stwora o silnych, ścierających na pył, nawet coś tak mocnego, jak uczucie, zębach.
Albo to:

Nikną wątłe światełka w tunelach,

Zima, chyba dwudziesty stopień zasilania, nic dziwnego, że światełka wątłe. Na szczęście Autor wydobył wspomnienia z czeluści i zaprowadził je na skwery.
Niestety, na darmo.

Wspomnienia rozeszły się po skwerach.

I co? I czy już ich nie ma, skoro się rozeszły?
Nic podobnego. Jak już ustaliliśmy wyżej, wspomnienia są zbyt świeże, zbyt ostre, żeby o nich przestać myśleć. Mało, że myśleć. One są tak palące, że zmusiły Autora do ich spisania w przystępnej dla wielu, wdzięcznej, rymowanej formie.

Kochałem Cię, nie wierząc w miłość,
Pragnąłem twych uczuć i ciała.

"Kochałem" wskazuje na czas przeszły. Wniosek, że peel już kochać przestał i z tego powodu "stał się nie do poznania". To może stanowić nie lada problem. Gdyby bowiem jego dawna ukochana zechciała wrócić, zapewne go nie pozna, pomimo pewnych paranormalnych zdolności, jakie jej Autor przypisuje.

Nie ma Cię, lecz jesteś,

A gdzie też jest owa Bogdanka?

W każdym miejscu – W szafie, na łóżku, wśród nutek,

Dla spokoju sumienia, sprawdziłbym jeszcze w lodówce i na pawlaczu.

Widzę twój cień wokół siebie,
Łza spływa do zlewu i miesza się z wodą,
Krew w żyłach powoli krzepnie,
Umieram z tęsknoty za tobą.

To jest chyba najmocniejszy fragment wiersza. Peel tu pokazuje nam własną, niełatwą śmierć. Jego życie wypływa łzą i miesza się z wodą w zlewie. Jemu niepotrzebna inna sceneria, wystarczy zlew i - pomimo, że serce już wcześniej umarło - on dokonuje smutnego żywota jak ta samotna łza zmieszana z wodą. Czy ktoś z was, malkontenci, wymyśliłby lepszą metaforę? Toż to majstersztyk!
To peela prywatny koniec świata, on teraz, widząc swoją duszę, latającą pod niebem, wie, że jego świat przeminął, a zakrwawione serce (już wcześniej umarłe, więc nic dziwnego, że zakrwawione) zostało z pewną dziewczyną. Wiemy, że dziewczyna jest pewna. Pewna, że sobie poszła. Wykluczamy interpretację zwrotu "pewna dziewczyna", jako "jakaś, nieznana", bo przecież wiemy, że chodzi o Igę.

Ostatnia zwrotka, wszystkim niedowiarkom daje świadectwo życia pozagrobowego.
Peel już dawno umarł, czytaliśmy o tym kilka zwrotek wcześniej. Mimo swojej śmierci, on mówi do czytelnika:

Nie potrafię zapomnieć tych chwil,
W ukryciu ciągle szlocham,
I choćbym przeszedł tysiąc mil,
Wiem jedno… Zawsze będę Cię kochał.

Pozostaje jeszcze drobne podsumowanie.
Jak się czujecie

TERAZ

niedouczeni krytycy, kiedy odkryłem przed wami istotę i prawdziwe przesłanie tego ponadczasowego wiersza? Czy TERAZ zaprzestaniecie pomówień o żarty? Czy wreszcie TERAZ odczepicie się od patosu i groteskowości?

Dante Alvaro - dokonałeś niemożliwego.
Przyznam, że Boska komedia twojego żałosnego imiennika niczym wobec ogromu uczuć, jakie wlałeś w powyższe strofy, które przeczytałem z niekłamaną przyjemnością. Z jeszcze większą zaś skomentowałem.

[Leon Gutner]

Ogrom żalu i uczuć to potencjalnie studnia bez dna do tego aby wyrazić siebie przez wiersze .
I ty masz drogi autorze taką studnię bez dna .
Tylko nie masz wiaderka żeby zaczerpnąć z niej wody .
Póki co leje się ona sama w deszczu uczuć - bo studnia wybiła od nadmiaru emocji .
Technicznie - rzekli już wszystko bardziej uświadomieni w tej materii niż Leo .

Ja życzę ci dobrego i stabilnego koryta na tę rzekę uczuć .

Z ukłonami L.G.