Dusza

[Maryna]

Udręczona dusza myślała,
że się wreszcie wyzwoli od ciała,
zmęczonego, zużytego, bez werwy.

Ciało jednak, choć cierpi katusze,
na postronku wciąż więzi tę duszę,
na szwank wielki naraża jej nerwy.

Nic nie daje jej ciągłe szarpanie,
tkwi w tym ciele, jak w pralce ubranie,
wzdycha, kopie, kręci się, wierci.

I zrozumieć nie może i nie chce,
że to ciało nie waży jej lekce,
że chce być z nią do samej śmierci.

[Alf Abet]

chciałaby dusza do raju, fanta styczne

[Miladora]

Podoba mi się treść, zwłaszcza to "ubranie w pralce".

Natomiast o wiele mniej podoba mi się wykonanie, bo rytm jest nierówny, a nadmiar zaimków wyraźnie świadczy o brakach warsztatu.
Nie będę wypisywać wszystkich niedoróbek, bo skoro do tej pory nie zjawiłaś się pod żadnym wierszem, to chyba szkoda czasu.

Dobrego

[e_14scie]

skoro do tej pory nie zjawiłaś się pod żadnym wierszem, to chyba szkoda czasu.

I z tym się zgodzę

[Gloinnen]

Eeeee tam, może Maryna jest nieśmiała?

Ogólnie podoba mi się pomysł, potraktowanie tematu z przymrużeniem oka. Pomysł z pralką - Plus za to, że przedstawiłaś konflikt ciała i duszy, a więc doczesności i metafizyki, bez patosu, za to z humorem.

Faktycznie należałoby wyrównać rytm do dominującego w utworze dziesięciozgłoskowca.

W pierwszej strofie:

9-10-11

Można na przykład:

"Udręczona duszyczka myślała,
że się wreszcie wyzwoli od ciała,
zużytego, zdartego, bez werwy."

(to tylko propozycja robocza)

W ostatniej strofie - ostatni wers trzeba też wydłużyć o 1 sylabę, np.

"towarzyszyć jej będzie do śmierci."

Popieram też uwagę Miladory o zaimkach - "jej", "nią"...

A można przynajmniej część zredukować:

Nic nie daje jej ciągłe szarpanie,

"daje jej" - chociażby ze względu na brzmienie warto jest inaczej skomponować tę frazę:

" Na nic walka i ciągłe szarpanie (...)" - choćby tak.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

...dusza - to jest budowla, ciało - rusztowanie,
które rozebrać trzeba, gdy budowla stanie...
t jeden z bardzo niewielu tekstów Mickiewicza, które poważam... I Twój wiersz mi go przypomniał, nie dlatego, że to słowo kogoś, kogo uznano za wieszcza, ale z powodu podobnego przesłania - ciało i dusza, materia i energia - są na siebie skazane, uzupełniają się dopóki jest im dane...
Spodobało mi się...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Leon Gutner]

Dosyć rozsądnie i przyjemnie kilka linijek na temat roli duszy w życiu .

Z przyjemnością L.G.

[Julka]

Maryna
Fajnie piszesz, pomysłowo.

Tak niewiele trzeba tu poprawić
i wiersz byłby super.
Może jednak się zdecydujesz na korzystanie z podpowiedzi,
każdy przechodzi taką drogę tylko na swoją korzyść.