Rozstanie

[JSK]

Rozstanie

A kiedy się zdarzają rzeczy ostateczne,
Nikt nie gładzi powierzchni, nie szlifuje kantów,
Przekraczając bariery pamięci koniecznej
W powtórzeniach buduje życiodajne pantum.

Zupełnie niepotrzebnie mieszkasz w moich myślach,
Jakby brakło na świecie cieplejszego locum,
Gdy pogasły przedświty które rozum wyśmiał.
I dojrzeć już niczego nie można w półmroku.

Jak zawsze słów za mało na chęć zrozumienia,
Nie ostoi się ciszą pisane przymierze,
Realizm skreśla wersy w dawnych założeniach,
Na miarę własnych potrzeb i nowych spostrzeżeń.

Zgaszę światła i okna niechęcią zacienię;
Zapatrzone w nic oczy, nie grzeszą spojrzeniem.



wersja II


Rozstanie

A kiedy się zdarzają rzeczy ostateczne,
Nikt nie gładzi powierzchni, nie szlifuje kantów.
Przekraczając bariery pamięci koniecznej,
W powtórzeniach buduje życiodajne pantum.

Zupełnie niepotrzebnie mieszkasz w moich myślach,
Jakby brakło na świecie cieplejszego locum,
Gdy pogasły przedświty, które rozum wyśmiał
I niczego już dojrzeć nie można w półmroku.

Jak zawsze słów za mało na chęć zrozumienia,
Nie ostoi się ciszą pisane przymierze.
Skreśla wersy realizm w dawnych założeniach
Na miarę własnych potrzeb i nowych spostrzeżeń.

Zgaszę światła i okna niechęcią zacienię;
Zapatrzone w nic oczy, nie grzeszą widzeniem.

.

[Gloinnen]

nie grzeszą spojrzeniem.

Bój się Boga, powiedz mi, że to tylko wypadek przy pracy!

Glo.

[JSK]

Bo ja taki bardziej "wypadkowy" jestem. Ale ubezpieczony

[Miladora]

Sonet angielski, jak widzę.
Dobry i przemawiający...

Oprócz lekkiej utraty płynności:
- Realizm skreśla wersy w dawnych założeniach, - wszystko jest ok, 13/7/6, ale lekka zmiana melodii, bo akcenty się różnią.
Wyrównuje to poniekąd zmiana szyku:
- Skreśla wersy realizm w dawnych założeniach,
I:
- i dojrzeć już niczego nie można w półmroku. - (i niczego już dojrzeć nie można w półmroku)

Co do ostatniego wersu:
- Zapatrzone w nic oczy, nie grzeszą spojrzeniem. - logiczniej byłoby dać "widzeniem".

No i została interpunkcja.
Przyznam, że chętnie bym ją widziała w konsekwentnej formie, bo jakoś nie lubię wielkich liter po przecinkach.
Pozwolę sobie na przedstawienie tego na wierszu:

A kiedy się zdarzają rzeczy ostateczne,
nikt nie gładzi powierzchni, nie szlifuje kantów.
Przekraczając bariery pamięci koniecznej,
w powtórzeniach buduje życiodajne pantum.

Zupełnie niepotrzebnie mieszkasz w moich myślach,
jakby brakło na świecie cieplejszego locum,
gdy pogasły przedświty, które rozum wyśmiał
i niczego już dojrzeć nie można w półmroku.

Jak zawsze słów za mało na chęć zrozumienia,
nie ostoi się ciszą pisane przymierze.
Skreśla wersy realizm w dawnych założeniach
na miarę własnych potrzeb i nowych spostrzeżeń.

Zgaszę światła i okna niechęcią zacienię;
zapatrzone w nic oczy, nie grzeszą widzeniem.

Spodobał mi się. Treść także.
Dobrego

[JSK]

Podziękowania przesyłam, z kwiatkami

[Gloinnen]

Miladora wypowiedziała się wystarczająco obszernie na temat formy, to ja pozwolę sobie na subiektywną i osobistą interpretację wiersza. Temat rozstań i pożegnań wciąż jeszcze mam do przepracowania, tak więc utwory zahaczające o tę kwestię bardzo mnie interesują.

Sam tytuł bardzo ogólny. Być może chodzi o rozstanie dwóch bliskich sobie osób? To najprostsze i najbardziej oczywiste skojarzenie. Do rozstań dochodzi też w wielu dziedzinach życia. Można na przykład rozstawiać się z ukochanymi miejscami - z domem rodzinnym na przykład. Albo odejść (być zmuszonym) do odejścią jeszcze skądinąd. Rozstać się można z przyjaciółmi, z rodziną... Wszystkie te rodzaje swoistej "separacji", wyobcowania, osamotnienia mają podobny wymiar, wywołują podobne emocje, stanowią podobny balast psychiczny dla potencjalnego peela.

A kiedy się zdarzają rzeczy ostateczne,
Nikt nie gładzi powierzchni, nie szlifuje kantów.

Ponieważ używasz sformułowania "rzeczy ostateczne" - to znaczy, że nie ma już odwrotu, rozstanie jest nieuniknione, nieuchronne i nieodwracalne.
Oczywiście także bolesne - i to bardzo. Rzadko kiedy bowiem do rozstania dochodzi za obopólną zgodą, z przyzwoleniem na nie. Nie oszukujmy się - najczęściej dzieje się tak, że jedna osoba to rozstanie wymierza drugiej. Celowo użyłam takiego sformułowania - kojarzącego się z wymierzaniem kary. Ten, kto zostaje porzucony, odtrącony, wypchnięty poza margines - zawsze będzie dręczony pytaniami: "dlaczego?" "za co?". Na które odpowiedzi najczęściej się nie doczekuje. Osoba podejmująca trudną decyzję o rozstaniu musi być bezlitosna i milcząca, najczęściej taka jest, "nie szlifuje kantów", nie łagodzi skutków swoich działań. Krzywdzi, bo w rzeczy samej nie ma innego wyjścia, albo tak jej się wydaje.

Przekraczając bariery pamięci koniecznej
W powtórzeniach buduje życiodajne pantum.

Tak. Na gruzach tego, co zostało zniszczone - można próbować tworzyć coś nowego. Przewrotność losu, bo jak ocenić moralnie budowanie szczęścia na cudzym cierpieniu? Trudne to dylematy do rozstrzygnięcia, zarówno dla odtrącającego jak i dla odtrącanego. Jak nie użalać się nad sobą? Jak zachować dystans do chyba najbardziej przykrej rzeczy, jaka może człowieka spotkać, lub jaką można mu wyrządzić?
Bo rozstanie - to jest zawsze odebranie komuś części jego samego, pozbawienie kawałka życia, okaleczenie psyche. O czym piszesz dalej:

Zupełnie niepotrzebnie mieszkasz w moich myślach,
Jakby brakło na świecie cieplejszego locum,

Tutaj ja odczytuję właśnie całą bezwzględność kogoś, kto wyrzuca drugą osobę ze swojej rzeczywistości. Trzeba się jej pozbyć, powtarzając z okrutną ironią - jesteś niepotrzebna, non grata. Chcę cię usunąć z mojego świata, z bliskich mi miejsc, z mojego otoczenia. To, co moje - nigdy już nie będzie dla ciebie gościnne, przyjazne . Zimne, zamknięte locum, zatrzaśnięta furtka, mrok. "W myślach", ale też nierzadko i w świecie realnym, niestety.

Gdy pogasły przedświty, które rozum wyśmiał
I niczego już dojrzeć nie można w półmroku.

W owym fragmencie widzę uzupełnienie poprzedniej refleksji. Te "pogaszone przedświty, wyśmiane przez rozum", odczytuję jako działanie trochę na oślep - a z drugiej strony - jako utratę zaufania. Najczęściej bowiem od tego zaczyna się rozdźwięk, co staje się praprzyczyną wszelkich rozstań. Dla odmiany - osoba odtrącona, zepchnięta w przepaść - ma poczucie właśnie, że "niczego już dojrzeć nie można w półmroku". Zaślepienie jest obopólne. Jedna strona rani, bez zastanowienia się nad tym, jak bardzo mocno, druga - pogrąża się w ciemność.

Jak zawsze słów za mało na chęć zrozumienia,

Rzeczywiście, najczęściej to prawda. Bywa, że obie osoby nie chcą ze sobą rozmawiać, każda zamyka się w swoich racjach. Bywa, że tylko jedna odwraca się od drugiej, odrzuca ją bezdyskusyjnie, nie chce jej słuchać. Według mnie głównym powodem wszelkich dramatów nie jest brak słów. Te przychodzą z mniejszym lub większym trudem. Gorszy jest brak chęci do rozmowy, nawet najostrzejszej, lecz szczerej. Cokolwiek by to miało oznaczać.

Nie ostoi się ciszą pisane przymierze.

Tak. Nie ma nic gorszego niż akceptowanie wszelkich psychicznych czy też innego rodzaju wypaczeń, patologii, przewin - dla świętego spokoju.

Skreśla wersy realizm w dawnych założeniach
na miarę własnych potrzeb i nowych spostrzeżeń.

Tutaj chyba piętnujesz egoizm, działanie według własnych potrzeb. Ale z drugiej strony - czy można działać wbrew sobie, na siłę, kierując się jedynie litością? Chyba nie. Chociaż istnieje także coś takiego, jak zdrowy rozsądek i coś, co roboczo nazwę - empatią. Nawet w sytuacji, gdy trzeba komuś powiedzieć - odejdź/odchodzę - można złagodzić skutki tej decyzji. Wyjaśniając swoje motywacje. Zachowując przyjaźń. Nie przekreślając tego, co było we wzajemnej relacji dobre. To według mnie jest niezwykle istotne i świadczy o prawdziwym człowieczeństwie - szeroki ogląd realiów i skutków własnego postępowania.

Zgaszę światła i okna niechęcią zacienię;

Pójście na łatwiznę.

Zapatrzone w nic oczy, nie grzeszą widzeniem.

Krótkowzroczność, małoduszność, brak przewidywania. Jak wspomniałam - w każdej sytuacji można być człowiekiem, ale wtedy trzeba "zgrzeszyć widzeniem". No cóż...

Ostateczną konkluzję pozostawiam Autorowi do samodzielnego wysnucia.

Pozdrawiam,

Glo.

[Miladora]

Ja myślę, że to borykanie się ze sobą po utracie czegoś/kogoś.
Kiedy nic nie „szlifuje kantów” pamięci. I kiedy we wspominaniu szuka się siły do dalszego trwania. Ten ktoś „zupełnie niepotrzebnie” mieszka w myślach, skoro to, co było, wygasło i nie daje już ciepła. Rozum wyśmiewa takie powroty, ale bez nich i tak nie dostrzega się niczego nowego.
Można chcieć coś zrozumieć, ale brakuje słów, by zostało to zwerbalizowane i nawet jeśli zawarte zostanie ciche przymierze, to jest to i tak za mało.
Realne życie próbuje skreślić dawne założenia na inną miarę potrzeb. Ale nie do końca to chyba wychodzi, skoro jakby umyka się za zacienione okno i zaczyna wpatrywać w pustkę niewidzącymi oczyma.
Dla mnie tu nie ma egoizmu – to stan psychiczny pomiędzy tym, co było, a tym, do czego życie zmusza, co może kiedyś będzie, ale jeszcze nie jest. To stan zawieszenia. Taki, gdy dopiero wychodzi się z czegoś, co było ważne, a jednocześnie pustka, którą się odczuwa, pełna jest jeszcze myśli i zmagań.


Dobrego

[Gloinnen]

To stan zawieszenia. Taki, gdy dopiero wychodzi się z czegoś, co było ważne, a jednocześnie pustka, którą się odczuwa, pełna jest jeszcze myśli i zmagań.

[JSK]

Brakowało mi takich interpretacji, rozważań, bez zdawkowego: ładne, niezłe, czy coś w tym rodzaju. Ale i interpretatorzy godni: Gloinnen, o której wiem, że nie idzie na łatwiznę i Miladora, którą dopiero poznaję, ale już jestem jak najlepszego zdania. (Trochę, jakbym się "podlizywał")

To mój debiut tutaj, więc pewna nieśmiałość mnie ogarnia.

Dzięki serdeczne za łaskawe i jak sądzę, życzliwe przyjęcie.

[Leon Gutner]

Obie wersje .
Nastrojów już ci Leo zazdrości .

Z ukłonem L.G.