zdrowie panie Juluś

[Miladora]

skręcona śniegowo pogoda a w szybach
cwałuje znów półmrok galopem
i z miejsca się marzy nalewka na wiśniach
do wtóru z miksturą zza okien

kosztuję i dumam dowalam spirytus
potrząsam przysuwam do krzesła
a potem rozkoszy ech próżen dosytu
wychylam kielicha – to pestka

wiśniowa raptownie utyka mi w gardle
dla obcych wciąż twarz jednakowa
a w lustrze konterfekt krztuszonych ponagleń
by przed nim natychmiast się schować

poprawiam by zgasić tę gwiazdę ognistą
nicością się przed chcąc wymigać
wtem w oczach błysk gromu i potem już wszystko
na blasków się tęczę rozmywa

lecz modlić się za mnie nie trzeba – szklaneczkę
najwyżej wychylić za zdrowie
bo płaczu choć bliski wypiję i resztę
na pewno w mogiłę nie złożę

[skaranie boskie]

Dobre to.
Takie wiśniowe i z pestką.
A i duch zimowy, nie tylko za oknem.

Niby zabawne, a przecież aż bije nostalgią.
Lubię takie smutne, radosne utwory.

Zdrowie więc, Panie Juluś!

[Miladora]

Czy ja wiem, czy smutne?
To wieszcz marudził na smutno - ja się tylko przewrotnie pobawiłam w inne wykorzystanie jego słów.
Nie miałam z kim wypić po prostu.

Dobrze, że dołączyłeś, Skaraniek.

[Bonifacio Sieczepia]

Tak jakoś mnie naszło. Wybacz Milo.
To bardzo stara piosenka nieznanego autora (chyba spod Lwowa), jeden raz przetworzona, też nie wiadomo przez kogo. Śpiewana przez wiele kapel miejskich.
Słowa w dwóch wersjach - http://www.bibliotekapiosenki.pl/Komu_dzwonia .
Piosenka w wersji 2 - http://www.youtube.com/watch?v=nC0LBQZIrZ4 .
Chłopaki ciut przerysowali próbując naśladować stare kapele i zdecydowanie brak im specyficznego zaśpiewu, ale i tak to niezłe wykonanie.
Nie udało mi się znaleźć żadnego starego.

[Miladora]

Znam, znam, Boni - jak mogłabym nie znać.

Zdrowie