Wspólnota ras i narodów

[Sede Vacante]

Dno ma różne oblicza…
Szepnąłby podróżnemu

tak blisko…
…tak daleko,
na tej samej kanapie.

Cierpienie nie pogardzi żadną ofiarą.
Więc drogi Panie…

Podróżny obok poczyta książkę
o wspólnocie ras i narodów,
by przeczekać ciszę w przedziale.
Ukradkiem wymienią spojrzenia.
Z chęcią
i niepewnością.

Ostatni akt dramatu zagryzie wargi
pokonując potrzebę.


Minęli się.
Na stacji,
w pociągu,
w przedziale.
Nieopowiedzianym losie człowieka.

Zagadaliby do siebie.

Ale jak? Tak po prostu?
Przecież nikt już tego nie robi.

[Gloinnen]

Ostatni akt dramatu zagryzie wargi
pokonując potrzebę.

Ta personifikacja brzmi trochę sztucznie.

Pomyślałabym bardziej nad użyciem elips.

Ostatni akt dramatu. Zagryzienie warg,
potrzeba pokonana.

Albo wprowadzeniu na scenę dodatkowych hologramów:

Ostatni aktorzy dramatu
zagryzą wargi. Pokonają potrzebę.

Na stacji,
w pociągu,
w przedziale.

Rozciągnęłabym frazę:

Na stacji, w pociągu, w przedziale.

Nieopowiedzianym losie człowieka.

A gdyby to rozpisać?

Los człowieka nigdy nie pozwoli się
opowiedzieć.

Zastanów się nad tytułem. Brzmi... sam dobrze wiesz, jak. Czytelnik spodziewa się "w środku" jakiejś polityczno-propagandowej mowy. Tymczasem treść zupełnie inna - o zobojętnieniu, znieczulicy, barierach dzielących ludzi. Cywilizacja (tak myślę) uczyniła z ludzi samotników. Nauczyła ich tworzenia barier, budowania murów, egoizmu. Tak, jakbyśmy mieli coś do stracenia, w kontakcie z innymi. A to, co najważniejsze - już i tak dawno straciliśmy. Czucie i wiarę.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

No kurczę, wybacz Glo. Cenię cie bardzo, ale znów nie mogę się zgodzić. Twoje propozycje, to nie moja stylistyka. Jakoś rytmicznie mi nie pasuje. Czuję, że to mi po prostu w takiej formie "nie leży", więc nie chce zmieniać wbrew sobie.
Mam nadzieję, że zrozumiesz
Dzięki za odwiedziny i nie gniewaj się, to nie "olewanie rad", tylko nie tym razem po prostu.