Jeden kolor

[anastazja]

Miladorko

Glo.


Poczytałam konstruktywne wypowiedzi i z wielką wdzięcznością a teraz, zostawiam dodatkową wersję; trzecią.
Zasupłałyście węzeł nie lada? - proszę spójrzcie na to.

Serdeczności wszelkiej

[Miladora]

proszę spójrzcie na to.

Tyle, że nadal powtarzasz „szare”, a pointa powinna być zaskoczeniem, a nie powtórzeniem.

[Ewa Włodek]

jest jak droga bez odpowiedzi
wyciera spocone myśli
ślepnie w kolorach

przywykła głaskać
szare

skoro Ci już wszyscy, Anastazjo, przycinali wiersz, to ja sobie tez "użyłam". Nie gniewaj się...
A sens wiersza - bardzo dobry, bo i ta szarość tu niczego tak znów bardzo tragicznego nie symbolizuje - jest kolorem melancholii, fakt (jest kapitalne opowiadanie Stefana Grabińskiego "Szary pokój"), ale tez jest barwą - spokojnej, stonowanej elegancji. Więc - głowa do góry, peelko...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[anastazja]

Droga Milu, chyba nie chcę puenty z zaskoczeniem, przemyślała to raz jeszcze i zostawiam pierwotną wersję tylko bez jednego wersu...układa włosy... .

Dziękuję





Ewuś, jakbym śmiała się gniewać, na nikogo, zwłaszcza na Ciebie - zostawiam pierwotną wersję.

Dziękuję za Twoje ciepło.
Buziaczki

[Miladora]

Powtórzenia, jeżeli nie są celowo użyte, osłabiają wymowę - o to mi chodziło.

Bidusia - ale Ci magiel zrobiłyśmy.

[ble]

Magiel? Nie, myślę, że tak trzeba. Podawać sobie wiersz z rąk do rąk, żeby nie upadł, nie zapadł w ziemię.
Ładnie o szarzeniu, Anasturcjo

[anastazja]

Bidusia - ale Ci magiel zrobiłyśmy.

oczy jak talerze może jak ostygnę wrócę pogrzebać. - cium

[anastazja]

Ładnie o szarzeniu, Anasturcjo

z rąk do rąk mówisz ble - nie no cieszę się, że jest czytany, podawany, jasne.