śnierdź

[ks-hp]

Owady stroją jej w głowie - Irma poznaje tajgę od iglastych
dotyków. Jęk nocy, gdy księżyc rozcina czerń. Zwinietowany
kadr, na drugim planie szarz i wybielona ziemia. Dzieli was,
ciała, droga do po-konania. W rozlanych asfaltach świateł.

Chciała mieć ślub czy chociaż uciec jak Karenina. Do innego
boga, w miejsce odwodnionych słów. Truchła drzew i kamieni,
doczekane świ(s)ty.

Irma pokochała poranek. Zabrał ją od gwiazd.



____________________
cykl: syberiada

[Ewa Włodek]

śnierdź - zaśniedzłała śmierć, umierająca śniedź, w sumie - i śmierć i śniedź - jakby z "jednej bajki"...Tej o kobiecie, która chciała w życiu czegoś dobrego, a dostała - jak zwykle...
Spodobały mi się obrazy...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Gloinnen]

Dzieli was,
ciała, droga do po-konania.

Ten obraz mnie poruszył - i to "po-konanie" - wyśmienita gra na znaczeniach. Z jednej strony "po-konanie" jest - w kontekście wszechobecnej w całym wierszu śmierci - przebrnięciem przez umieranie, przejściem na drugą stronę... Jest zwycięstwem nad teraźniejszością, tymczasowością - i cielesnością także. "po-konanie" - to jednocześnie coś, co następuje "po" konaniu, a więc później... Ten neologizm pięknie zastępuje słowa "wieczność", "zaświaty", "życie po życiu" itp... Tym bardziej, że zawiera w sobie tajemnicę, odzwierciedla nieświadomość tego, co "tam" człowiek odnajdzie. Jest to jedynie precyzyjne określenie pewnego stanu, pewnej rzeczywistości, bez arbitralnego przypisywania jej sensu. Doskonała robota, cały wiersz warto było przeczytać dla tego jednego zabiegu stylistycznego. Choć całość równie piękna, jak zwykle, ale nie muszę tego powtarzać, bo wiesz...

Pozdrawiam,


Glo.

[Abi]

czy przerzutnie to
Twój sposób na
wiersz?